Dag 9 en 10 - De kunst van het weglaten.

Dag 09 en 10 - De kunst van het weglaten.
Maandag 13 augustus en dinsdag 14 augustus


Een dag geen verschijning en ik heb al gelijk weer allerlei boze telefoontjes, SMSen en mails aan mijn broek. Ik begin nu toch steeds meer te leren over het uitgeven. Je kan het niet maken om een dagelijks ingevulde behoefte ineens te verstoren. Abonnementen die opgezegd worden, huishoudens die helemaal ontregeld worden. De vrouw, die aan haar man de uitgeprinte versie vraagt, en hem er vervolgens van beschuldigt weer met andere zaken op die PC bezig te zijn geweest dan met dagelijkse versie van de Weblog. Inderdaad het uitgeven is een vak apart. maar dan hebben we het nog steeds over zaken er omheen. Nu naar de inhoud van een en ander. U kent die koppen van tijdschriften wel. Je denkt aan de kop te weten wat er in het artikel te lezen valt en geïnteresseerd koop je het tijdschrift, om er daarna achter te komen, dat van de kop geen woord gelogen is, maar dat het artikel toch de hele andere kant opgaat.

[Het bekende Dallmeyer in München]

Zo heb ik dat ook maar eens gedaan. Ik moet tenslotte alle facetten van het uitgeven aan den lijve ondergaan, uitproberen en ervaren. Niet zozeer met koppen van mijn dagelijkse weblogs, want de waren best wel redelijk in overeenstemming met de werkelijkheid, maar meer door de kunst van het weglaten. Geef drie puzzelstukjes van de puzzel van vijf en iedereen bedenkt er zelf wel twee bij. Door een uitgekiende keuze van de eerste drie, kan je een beetje sturen welke twee er worden bijgezocht. Leuk is het dan als er ineens twee andere stukjes opduikelen. Laat ik wat concreter worden. Ik heb de afgelopen dagen wel wat reacties gekregen op de Amerikaanse dames. Sommige van mijn lezers maakten hier echt de mooiste verhalen omheen en kregen zelfs idee, dat de auteur van dit dagelijks digitale vlugschrift zelfs weer verliefd zou zijn. Een niet nader te noemen (bekend van de kaas) collega gaf mij zelfs nog een tip dat voor het speeltje iPhone een mooi hoesje verkrijgbaar was, evenals voor ander speeltjes (de fantasie ging met hem echt op de loop). Van alle zaken die ik geschreven heb is geen woord van gelogen, maar er ontbrak wel een stukje. Een foto werd door een oplettende lezeres al gemist. OK dan nu maar de ontbrekende puzzelstukjes: Harriet (Hettie) is een more than fully loaded weduwe van 63 jaar, waar ik een hoop lol mee beleefd heb, maar zeker niet verliefd op ben. Maar wel iemand die zo veel mensen in Amerika kent en zo veel wist te vertellen over het leven in Amerika, dat ik daar in korte tijd heel veel rijker (in de bovenkamer) van geworden ben. Daarboven op had ze nog eens humor. Bijvoorbeeld bij Saturn in Munchen gewoon (express) je iPhone uit je tas halen en dan kijken wat er gebeurt. Als bijen op de beste honing.... en dan het apparaat in de lucht zwaaien en roepen " For the highest bidder!" (Ze verzuchtte dat ze liever het andersom had gezien en dat ze in Amerika de enige iPhine bezitter zou zijn). Niks was haar te dol. Met haar te dure Louis Vuitton tas met het grote LV golden plate (Oh Peter the shop you mentioned in Milan is probably the only one I did not see), het geklaag over haar Rolexen, die allemaal per maand minsten 10 minuten achter lopen, hoe goedkoop het 5 sterren Kempinski hotel op het vliegveld van Munchen wel niet was (ze was in New York gewend om 600 dollar per nacht te betalen), usw usw. Maar ook de uitnodiging om zo snel mogelijk naar Palm Beach te komen is helemaal niet gelogen, echter ze had er wel bij gezegd, dat ze het leuk zou vinden als ik een vriendin zou meenemen (Peter, I know there is some very lucky lady out there there 4 you), dus: " Wie biedt zich aan?". Gek van de Rolling Stones en haast elke dag naar de bioscoop direct tegenover haar (24 big screens) En dan nog de teleurstelling, dat die beroemde architect (die al sinds zijn 45ste gescheiden is), maar niet met haar wil trouwen en de mooie verhalen over vriendinnen die helemaal niets over hun leeftijd kwijt willen, maar daeglijks in Palm Beach wat proberen op te pikken. Enfin genoeg Amerika. Hieronder nog de gevraagde foto met links Harriet en rechts haar 76(!) jarige vriendin, die alles wist van de Amerikaanse financiele markten en dagelijks haar portfoliomanager op zijn huid zat en vorige wek vrijdag toch wel wat in paniek was.

De dag van vandaag begint met een haast blauwe lucht, dus moet er weer gewandeld worden. Echter niet al te veel, want ik heb mij vanmorgen officieel opgegeven voor de ontbijtwandeling van morgenochtend. Samen met een aantal andere durfals onder leiding van Stanglwirtin Frau Hauser selbst zal morgen in een moordend tempo een stuk van de Wilden Kaiser bedwongen moeten worden. Terwijl je al voor dit ontbijt betaald hebt ook! Dus vandaag maar eens niet omhoog met de benenwagen maar met de kabelbaan. In Kitzbuhel de Hahnekamm op. Van daar uit is het uitzicht op de Kaiser het mooist en goed te zien is dat de wolken zich al weer beginnen te vormen, te beginnen bij het Kaiser massief. Vol met Italianen en ook hier en daar een Hollander. Zo toeristisch als wat. Ik loop een aangegeven rondje en vraag mij nog af, of ik misschien wel moet afdalen van ca 1.800 meter naar ca 800. Maar het ene bord geeft aan, dat dat 1,5 uur duurt en het andere geeft aan 2,5 uur en dan wordt deze afdaling ook nog eens met 3 bergschoentjes gekwalificeerd en dat betekent in ieder geval, dat die niet met de kinderwagen gedaan kan worden. En dan ook nog met de wetenschap van de dag van morgen is het toch beter om met het bakkie af te dalen. Door föhn wordt het morgen ook nog eens ca 30 graden ook.

Muziek tip voor vandaag : Christina Aguilera - Genie in a bottle.

Zoals u kunt zien is de Audi A5 ook hier in het wild te zien, uiteraard in de parkeergarage van Stanglwirt.