Dag 07 – Alles is relatief.
zaterdag 11 augustus 2007
Nou, de iPhone was een echte belevenis. Dat iemand zo blij kan zijn met zo’n speeltje. Maar er is zo over nagedacht, zo user friendly dat het zelfs wat minder begaafde blonde (geen oorzakelijk verband) Amerikaanse vrouwen tot het versturen van SMSen en het surfen op het Internet kan brengen. Het is in ieder geval niet allemaal zo gegaan als gepland. Om 19:30 sharp (zelfs als iets eerder) had ik mij op een strategische plek in de bar genesteld, nadat ik door de opper bar bedienster met de moderne bril (vanavond weer een ander montuurtje) op een “Sehr wundervolle schöne Abond” wens was getrakteerd. Ook hier moet het niet gekker worden; ze moet het wel en wee van haar gasten ook niet te letterlijk nemen. Maar ik heb nog een week om hier misschien nog iets leuks mee te kunnen doen. Ik kon het gehele speelveld van de bar overzien. Maar ook had ik twee Mac tijdschriften bij me, waar ik de laatste snufjes van de iPhone nog eens een keer kon doornemen. Een soort van droogzwemmen. En ik had mij Apple MacBook Pro bij me en (en die bleek van doorslaggevende aard te zijn die avond) een snoertje, waarmee je je iPod (aan je PC cq Mac verbindt). Ik nam alvast een prosecco, want er viel natuurlijk wel iets te vieren als je het goed beschouwde. Echter om kwart voor acht waren de dames nog niet aanwezig. Kon natuurlijk zijn. De dames wilde zich natuurlijk extra mooi maken omdat de kans zou bestaan dat dit toch wel heugelijke feit aan een of ander digitaal archief zou worden toegevoegd in de vorm van een of meerdere files met de extensie JPG, kortweg digitale foto’s genoemd. Ik nam nog maar een tweede prosecco en vervolgde mijn weg in de laatste MacWorld. Ik verveelde me geenszins, maar begon me nu toch wel wat te ergeren aan de wat slecht afspraken nakomende Americanas. Om kwart over acht hield ik het maar voor gezien en ging snel (met honger) naar het restaurant. Ik was er vast van overtuigd, dat er helemaal geen iPhone bestond.
Daar waren ze mij in ieder geval nog zeker niet vergeten. Zonder dat ik mijn naam had hoeven te noemen aan de opperwachtmeester achter het katheder, die dan met de tot hem beschikbaren lijsten en beeldscherm kon aangeven welke tafel aan mij toebedeeld zou worden die avond, klonk het al: Gutenabond Herr Van Dongen. Sie haben wieder die selbe Tisch. Mahlzeit. Dat deed mij weer vrolijk stemmen evenals de op tafel neergezette kaart met de mogelijkheden van vanavond. Omi was al aan haar hoofdgerecht bezig en de blondies waren er ook al. Ik was duidelijk een van de laatste in “onze” nis van het restaurant. Na twee prosecco’s en een toch al wat lege maag besluit ik rustig aan te doen met verdere intake van alcohol; ik heb de moed nog niet opgegeven. Sneller dan normaal (het is vaak de hoeveelheid wijn die de snelheid van de gangen de weg wijst) voltooi ik het hele menu, waarbij de pannenkoek met twee bolletjes vanille ijs overgoten met amaretto en amandelen toch wel weer een hoogtepunt vormden (NB geheel naar eigen samenstelling, want er was keuze uit 5 soorten
ijs en meer dan het dubbele aantal likeuren). Ik bevestig nog even tegen Omi, dat het morgen (zaterdag) haar laatste dag is, wens haar en de rest van het bedienend personeel een goede avond en snel met mijn MacBook en de rest van de uitrusting weer naar de bar. De bar is groot, maar goed te overzien. Een lokale Zillertahler band is reeds met zijn zoete klanken de atmosfeer aan het vullen. Ik kijk nog even rond (als een echte verkenner van de Cavalerie) en spot de zo gezochte (en begeerde?) dames aan de balie van de receptie, grenzend aan de bar. Kordaat stap ik op ze af om ze eens even de les te lezen.
Bij het zien van mijn overtuigende tred, komt de herinnering bij de dames terug en wordt als vanzelf omgezet in een typisch Amerikaanse excuses. Harriet (ook wel Hattie) weet direct alle verzamelde energie uit die brute Nederlander te halen, die nog wel uitbrengt “I thought we had a meeting here on 7:30 and it,s now 2 hours later” door direct maar het apparaat uit haar tas te halen. De daadkracht ebt weg bij het zien van dat kleine grootgoed. Ze legt hem achteloos op de balie en zegt: “I still haven’t called AT&T and it’s still dead”. Ze begint wel direct – bang voor nog meer directe vragen of erger – het apparaat gelijk uit te leggen. Ik laat mij nog even tot bedaren komen, maar wat vingerbewegingen over een zwart scherm brengen mij toch niet in verroering; ik heb de demo video van Apple ten slotte al enige keren afgedraaid. Van Dongen voelt de sympathie van de hulpeloze dame en is haar vergeetachtigheid van eerder op de avond al weer vergeten. Hij besluit snel te handelen. Hij schakelt de MacBook Pro aan en haalt zijn iPOD laadsnoer uit zijn binnenzak, nadat hij geconstateerd had dat de aansluiting van de iPhone wel heel erg leek op die van de iPOD. Ten slotte is de iPhone gewoon een iPOD waar je mee kan bellen en nog veel meer. De MacBook Pro en de iPhone van Harriet worden – voordat zij er zelf erg in heeft – met elkaar verbonden (terwijl ik denk, zo als het allemaal zo gemakkelijk gaat, dan….). De Mac geeft direct aan dat hij nieuwe iPhone software wil gaan downloaden en installeren, maar dat doe ik toch maar even niet en ook een spontaan gestarte synchronisatie weet ik ternauwernood af te wenden. Maar het eerst zo zwarte scherm komt tot leven en geeft aan, dat de batterij helemaal ontladen was en dat die eerst in ieder geval een beetje moet opladen voordat hij sowieso iets kan doen. Ik probeer haar uit te leggen, dat het dus de batterij is die leeg was en opgeladen moet worden en dat dit niets te maken heeft met AT&T. We discussiëren wat over de stopcontacten op de hotelkamers, die inderdaad ook reageren op schakelaars de bij het bed gemonteerd zijn. Op de Mac bekijken we de koersen van de aandelen van de dames, terwijl we ons nestelen aan een statafel in het midden van de bar. Ik schakel het scherm van de iPhone uit, zodat deze nog sneller kan opladen, En dan even later, onder een klein gilletje van Harriet, verschijnen de iconen en zie ik de iPhone wat hulpeloos verbinding maken met de Oostenrijkse versie van T-Mobile. De demo, die zij eerst aan geven was op het zwarte scherm, gaat gewoon verder. Ze vertelt dingen die ik allemaal wel weet, maar ik laat haar. Ik zie bij haar de blijheid, die ik straks ook ga ervaren en wil haar dit niet ontnemen. Ze laat haar 20 favoriete CD’s zien en foto’s van haar hond en haar hele portfolio wordt aan mij getoond. Ik heb duidelijk al haar vertrouwen voor altijd gewonnen. Ze raakt half in extase als ze mij demonstreert hoe je moet inzoomen (door duim en wijsvinger naast elkaar op het scherm te zetten en ze gelijktijdig van elkaar naar buiten te bewegen) en hoe je bladert door de verschillende foto’s. Ik weet mijn enthousiasme nog even te onderdrukken; mijn tijd komt vanavond nog wel. En dat duurt niet al te lang. Ik neem het apparaat ter hand en bedien hem (of haar) met het grootste gemak. Alsof ik nog nooit anders gedaan heb. Ondertussen krijg ik het aankoopverhaal te horen. Er waren eerst 3 zaken uitverkocht en de vierde had er nog maar 2. Harriet komt niet uit New York (alleen de meegereisde vriendin Jane) maar uit Florida. Ik geef ook aan dat ze nu echt kan bellen en demonstreer dit door mijn eigen nummer te bellen onder de belofte dat ik niet zal opnemen, zodat het niets zal kosten. Tevreden zie ik dat de nummerherkenning niet uitgeschakeld is, als ik mijn eigen telefoon zie oplichten en haar nummer groot in beeld laat zien (uiteraard onder bijwerking van gemiste oproepen met nummer). Dit nummer zou later nog wel van pas komen bij wat SMS verkeer (“Hi Peter, how do you know my number?”), maar je bent blond of je bent het niet (dit is een grapje, excuses aan de blond
e lezeressen onder ons). Ik wordt getriomfeerd als de redder des vaderlands. Ze begrijpt nog steeds niet dat de apparaten hier niet te koop zijn en doet de voorspelling dat het waarschijnlijk over 3 tot 5 weken wel het geval zal zijn. Ik leg haar voor de derde keer uit, waarom wij in Europa nog even moeten wachten. Met alle geduld. Alles is relatief. Vanavond nog met haar naar de disco (wel gewoon hier in de bar hoor) en zondag is ze in ieder geval op weg naar München. Om 01:30 doe ik het lampje naast mijn bed uit en val tevreden in slaap.
zaterdag 11 augustus 2007
Nou, de iPhone was een echte belevenis. Dat iemand zo blij kan zijn met zo’n speeltje. Maar er is zo over nagedacht, zo user friendly dat het zelfs wat minder begaafde blonde (geen oorzakelijk verband) Amerikaanse vrouwen tot het versturen van SMSen en het surfen op het Internet kan brengen. Het is in ieder geval niet allemaal zo gegaan als gepland. Om 19:30 sharp (zelfs als iets eerder) had ik mij op een strategische plek in de bar genesteld, nadat ik door de opper bar bedienster met de moderne bril (vanavond weer een ander montuurtje) op een “Sehr wundervolle schöne Abond” wens was getrakteerd. Ook hier moet het niet gekker worden; ze moet het wel en wee van haar gasten ook niet te letterlijk nemen. Maar ik heb nog een week om hier misschien nog iets leuks mee te kunnen doen. Ik kon het gehele speelveld van de bar overzien. Maar ook had ik twee Mac tijdschriften bij me, waar ik de laatste snufjes van de iPhone nog eens een keer kon doornemen. Een soort van droogzwemmen. En ik had mij Apple MacBook Pro bij me en (en die bleek van doorslaggevende aard te zijn die avond) een snoertje, waarmee je je iPod (aan je PC cq Mac verbindt). Ik nam alvast een prosecco, want er viel natuurlijk wel iets te vieren als je het goed beschouwde. Echter om kwart voor acht waren de dames nog niet aanwezig. Kon natuurlijk zijn. De dames wilde zich natuurlijk extra mooi maken omdat de kans zou bestaan dat dit toch wel heugelijke feit aan een of ander digitaal archief zou worden toegevoegd in de vorm van een of meerdere files met de extensie JPG, kortweg digitale foto’s genoemd. Ik nam nog maar een tweede prosecco en vervolgde mijn weg in de laatste MacWorld. Ik verveelde me geenszins, maar begon me nu toch wel wat te ergeren aan de wat slecht afspraken nakomende Americanas. Om kwart over acht hield ik het maar voor gezien en ging snel (met honger) naar het restaurant. Ik was er vast van overtuigd, dat er helemaal geen iPhone bestond.
Daar waren ze mij in ieder geval nog zeker niet vergeten. Zonder dat ik mijn naam had hoeven te noemen aan de opperwachtmeester achter het katheder, die dan met de tot hem beschikbaren lijsten en beeldscherm kon aangeven welke tafel aan mij toebedeeld zou worden die avond, klonk het al: Gutenabond Herr Van Dongen. Sie haben wieder die selbe Tisch. Mahlzeit. Dat deed mij weer vrolijk stemmen evenals de op tafel neergezette kaart met de mogelijkheden van vanavond. Omi was al aan haar hoofdgerecht bezig en de blondies waren er ook al. Ik was duidelijk een van de laatste in “onze” nis van het restaurant. Na twee prosecco’s en een toch al wat lege maag besluit ik rustig aan te doen met verdere intake van alcohol; ik heb de moed nog niet opgegeven. Sneller dan normaal (het is vaak de hoeveelheid wijn die de snelheid van de gangen de weg wijst) voltooi ik het hele menu, waarbij de pannenkoek met twee bolletjes vanille ijs overgoten met amaretto en amandelen toch wel weer een hoogtepunt vormden (NB geheel naar eigen samenstelling, want er was keuze uit 5 soorten
ijs en meer dan het dubbele aantal likeuren). Ik bevestig nog even tegen Omi, dat het morgen (zaterdag) haar laatste dag is, wens haar en de rest van het bedienend personeel een goede avond en snel met mijn MacBook en de rest van de uitrusting weer naar de bar. De bar is groot, maar goed te overzien. Een lokale Zillertahler band is reeds met zijn zoete klanken de atmosfeer aan het vullen. Ik kijk nog even rond (als een echte verkenner van de Cavalerie) en spot de zo gezochte (en begeerde?) dames aan de balie van de receptie, grenzend aan de bar. Kordaat stap ik op ze af om ze eens even de les te lezen.Bij het zien van mijn overtuigende tred, komt de herinnering bij de dames terug en wordt als vanzelf omgezet in een typisch Amerikaanse excuses. Harriet (ook wel Hattie) weet direct alle verzamelde energie uit die brute Nederlander te halen, die nog wel uitbrengt “I thought we had a meeting here on 7:30 and it,s now 2 hours later” door direct maar het apparaat uit haar tas te halen. De daadkracht ebt weg bij het zien van dat kleine grootgoed. Ze legt hem achteloos op de balie en zegt: “I still haven’t called AT&T and it’s still dead”. Ze begint wel direct – bang voor nog meer directe vragen of erger – het apparaat gelijk uit te leggen. Ik laat mij nog even tot bedaren komen, maar wat vingerbewegingen over een zwart scherm brengen mij toch niet in verroering; ik heb de demo video van Apple ten slotte al enige keren afgedraaid. Van Dongen voelt de sympathie van de hulpeloze dame en is haar vergeetachtigheid van eerder op de avond al weer vergeten. Hij besluit snel te handelen. Hij schakelt de MacBook Pro aan en haalt zijn iPOD laadsnoer uit zijn binnenzak, nadat hij geconstateerd had dat de aansluiting van de iPhone wel heel erg leek op die van de iPOD. Ten slotte is de iPhone gewoon een iPOD waar je mee kan bellen en nog veel meer. De MacBook Pro en de iPhone van Harriet worden – voordat zij er zelf erg in heeft – met elkaar verbonden (terwijl ik denk, zo als het allemaal zo gemakkelijk gaat, dan….). De Mac geeft direct aan dat hij nieuwe iPhone software wil gaan downloaden en installeren, maar dat doe ik toch maar even niet en ook een spontaan gestarte synchronisatie weet ik ternauwernood af te wenden. Maar het eerst zo zwarte scherm komt tot leven en geeft aan, dat de batterij helemaal ontladen was en dat die eerst in ieder geval een beetje moet opladen voordat hij sowieso iets kan doen. Ik probeer haar uit te leggen, dat het dus de batterij is die leeg was en opgeladen moet worden en dat dit niets te maken heeft met AT&T. We discussiëren wat over de stopcontacten op de hotelkamers, die inderdaad ook reageren op schakelaars de bij het bed gemonteerd zijn. Op de Mac bekijken we de koersen van de aandelen van de dames, terwijl we ons nestelen aan een statafel in het midden van de bar. Ik schakel het scherm van de iPhone uit, zodat deze nog sneller kan opladen, En dan even later, onder een klein gilletje van Harriet, verschijnen de iconen en zie ik de iPhone wat hulpeloos verbinding maken met de Oostenrijkse versie van T-Mobile. De demo, die zij eerst aan geven was op het zwarte scherm, gaat gewoon verder. Ze vertelt dingen die ik allemaal wel weet, maar ik laat haar. Ik zie bij haar de blijheid, die ik straks ook ga ervaren en wil haar dit niet ontnemen. Ze laat haar 20 favoriete CD’s zien en foto’s van haar hond en haar hele portfolio wordt aan mij getoond. Ik heb duidelijk al haar vertrouwen voor altijd gewonnen. Ze raakt half in extase als ze mij demonstreert hoe je moet inzoomen (door duim en wijsvinger naast elkaar op het scherm te zetten en ze gelijktijdig van elkaar naar buiten te bewegen) en hoe je bladert door de verschillende foto’s. Ik weet mijn enthousiasme nog even te onderdrukken; mijn tijd komt vanavond nog wel. En dat duurt niet al te lang. Ik neem het apparaat ter hand en bedien hem (of haar) met het grootste gemak. Alsof ik nog nooit anders gedaan heb. Ondertussen krijg ik het aankoopverhaal te horen. Er waren eerst 3 zaken uitverkocht en de vierde had er nog maar 2. Harriet komt niet uit New York (alleen de meegereisde vriendin Jane) maar uit Florida. Ik geef ook aan dat ze nu echt kan bellen en demonstreer dit door mijn eigen nummer te bellen onder de belofte dat ik niet zal opnemen, zodat het niets zal kosten. Tevreden zie ik dat de nummerherkenning niet uitgeschakeld is, als ik mijn eigen telefoon zie oplichten en haar nummer groot in beeld laat zien (uiteraard onder bijwerking van gemiste oproepen met nummer). Dit nummer zou later nog wel van pas komen bij wat SMS verkeer (“Hi Peter, how do you know my number?”), maar je bent blond of je bent het niet (dit is een grapje, excuses aan de blond
e lezeressen onder ons). Ik wordt getriomfeerd als de redder des vaderlands. Ze begrijpt nog steeds niet dat de apparaten hier niet te koop zijn en doet de voorspelling dat het waarschijnlijk over 3 tot 5 weken wel het geval zal zijn. Ik leg haar voor de derde keer uit, waarom wij in Europa nog even moeten wachten. Met alle geduld. Alles is relatief. Vanavond nog met haar naar de disco (wel gewoon hier in de bar hoor) en zondag is ze in ieder geval op weg naar München. Om 01:30 doe ik het lampje naast mijn bed uit en val tevreden in slaap. Vanochtend dan de laatste golfles en het zit ons niet mee. Het komt weer met bakken uit de hemel. Ik ga nu vandaag maar met mijn hout slaan, anders kom ik er nooit meer mee aan de slag. Als het wat droger is gaan we nog de bunker in maar al snel begint het weer te regenen en gaan we weer overdekt. Ik constateer, dat de lessen van de afgelopen week nuttig zijn geweest, maar dat ik het hele echte gevoel (van het echt helemaal door de bal heen slaan) nog steeds niet te pakken heb. Wat twijfel maakt zich van mij meester. Maar er zijn wel vorderingen gemaakt en ik houd moed. Wel overweeg ik volgende week nog een privé les te nemen. Ik weet verdulleme precies wat ik niet goed doe. Als ik echter heel kort speel, dan zit die Kopf des Slägers er steeds goed op en gaan ze haast even ver als ik ver uithaal. Ik weet die overstap maar niet te maken. Ik sta de ene emmer na de andere weg te slaan en de polo is weer doorweekt. Gelukkig zitten er wel goede tussen, maar het blijft te wisselvallig. Zou het ooit nog goed komen? Talent heb ik in ieder geval niet, zo veel is wel duidelijk, maar dat is niet nieuw. Het blijft een leuk spelletje.
Op de hotelkamer besluit ik eerst wat te drinken, een banaan van mijn fruitmand op te eten, en maar eerst mijn boek (De Tiende Vrouw) uit te lezen. Heel erg goed boek van Roel Janssen en zeker aan te raden. Daarna een kleine Spaziergang. Niet alleen om de benen te strekken, maar toch ook eens te kijken waar die sirenegeluiden allemaal vandaan kwamen. Dat in combinatie met de laag overvliegende Rettungshelikopter betekent dat er of iets ergs gebeurd is of dat ze nieuwe opnames aan het maken zijn voor Cobra14. Maar dit laatste lijkt me sterk op een reiszaterdag als deze. Als ik het hotel uitkom, dan zie ik het al. De hele bundesstrasse staat vol met stilstaande auto’s met hun motoren reeds uitgeschakeld en de meeste mensen naast hun wagens. Ik hoef niet ver te gaan om een vreselijk ongeluk te aanschouwen en heb eigenlijk al weer spijt, dat ik mijn nieuwsgierigheid heb laten winnen. Geheel rechts in de berm met de cabine in de verkeerde richting staat een hele grote zilveren tankwagen (gevuld met melk trouwens) en iets daarachter, geheel ondersteboven ligt een Citroen SUV. De slachtoffers zijn gelukkig al afgevoerd maar het hangende kinderzitje en de zo platgeslagen vooruit maken misselijk en ik doe geen verdere moeite om een nummerplaat te ontwaren om hiermee de nationaliteit te achterhalen. Ik loop snel terug (niet verder door anders kom ik er later nog een keer langs) in tegenstelling tot een aantal anderen die de opruimwerkzaamheden van de verzamelde brandweer live wil meemaken. Verderop zit zelfs een zotte Nederlander te filmen met zijn filmcamera. Leuk voor straks de avondjes met de familie als we Zomer 2007 voorschotelen op de breedbeeld LCD. Het beeld van dat kinderzitje raak ik vandaag niet meer kwijt. Alles is relatief.Om 15:15 weer terug in het hotel en ik besluit er maar weer eens vol pension van de maken. Een heerlijke Goulashsoep, een zorgvuldig uitgekozen salade en twee dik afgesneden ware bruine boterhammen moeten mij weer wat opvrolijken en energie geven om deze WebLog weer te produceren. Straks maar weer eens in de jacuzzi, mijn baard van drie dage eraf halen en dan naar het Italiaanse eten (zoals in de Stanglwirter courant vanochtend is gemeld). En niet te laat want om 21:30 begint de disco in Tenne Bar en ik wordt verwacht. Als ik wil kan ik ook nog om 18:10 een rondleiding door de stallen krijgen. Ik zal wel zien hoe alles weer loopt. Ik ben op vakantie en dan gaat niets zo als je denkt dat het gaat, maar in de meeste gevallen loopt het goed af en zorgt het voor extra ontspanning.
Muziektip voor vandaag : Lou Rawls – See you when I get there
Nb De dames van de receptie hadden toch gelijk. Het snoertje van het internet moest in het ladekastje liggen. Bij mij bleek die eronder te liggen en achter het kastje vastgemaakt aan de TV coax kabel. Dus nu toch internet op de kamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten