Dag 12 – Der Horn hat ein Hut

Dag 12 – Der Horn hat ein Hut
Donderdag 16 augustus 2007

Vanochtend zou er weer een periode van wisselvalligheid beginnen, echter bij het krieken van de dag, blijken er maar een gering aantal wolken in de lucht te hangen. Althans voor zover ik kan waarnemen en alleen dat gebied heeft ook mijn interesse. Als tenue wordt dan ook gelijk het wandeltenue gekozen en dat betekent, dat ik met mijn grote stappers afdaal naar het ontbijtbuffet. Eerst maar even langs de mevrouw die alles met eieren kan en ik bestel een roerei, bestaand uit twee eieren met wat gesneden spekjes er door heen. Op een van de vier pannetjes wordt mijn bestelling gereed gemaakt (alles bij de prijs inbegrepen natuurlijk). Samen met een glaasje jus d’orange zoek ik mijn eigen tafeltje op. Hoewel er ’s ochtends geen vaste tafelindeling bestaat, zit ik toch altijd trouw aan mijn vaste avondtafeltje. Heeft iets vertrouwd. Psychologen zouden hier weer heel veel uit af kunnen leiden denk ik, en ik kan mij er ook wel iets bij voorstellen, maar ik laat dat verder maar aan ieders eigen fantasie over. Nadine (eindelijk heb ik net alleen haar naambordje goed kunnen lezen, maar ook kunnen onthouden) wenst me weer een hele goede morgenen vraagt; “Kaffe schwartz?” waarop ik bevestigend knik. Is het ooit anders geweest Nadine? Na de eieren komen de broodjes met van alles erop en eraan (er is hier zelfs pindakaas als het moet [met Nederlands etiket]). Als dat allemaal op is bestel ik mijn tweede kannetje en ga nogmaals langs het buffet. Nu is de grote plak cake en het kleine strudeltje aan de beurt. Genoeg voor een wandeling en Nadine, die past te laat opmerkt dat ik vertrek, kijkt nog even om de hoek en zwaait me vriendelijk na. “Bis heute Abend” hoor ik haar nog zeggen.


Op de kamer wordt de rugzak gepakt met het benodigde en ik vertrek naar de auto, waar ik in de parkeergarage weer het nodige leuks ontdek. Ik stap vandaag maar in de A4 Avant om weer in de richting van Kitzbuhel te gaan rijden. Vandaag de andere berg op. De baan gaat me nu naar de Kitzbuheler Horn brengen. Echter er naar toe rijdend zie ik dat de top met nevelen omhuld is. Dit is een goed en een slecht teken. Het slechte is, dat ik op de top dan waarschijnlijk niet al te veel uitzicht zal hebben, maar het goede is, dat de lokale spreuk hier luidt: “Hat der Horn ein Hut, dann wird das Wetter wieder gut”. Alleen het moet eerst nog slecht worden, wil het weer beter kunnen worden, dacht ik zo.


Bij de kassa van de kabelbaan (een combinatie van een klein 6 of 8 persoons bakkie en een grote gondel) presenteer ik mijn gastenkaart en roei daarmee een euro korting binnen (wie het kleine niet eert...). Daarna wacht ik even totdat ik een bakkie voor mijzelf heb en laat mij comfortabel omhoog vervoeren. Het uitzicht op de top van de berg is nog niet veel beter geworden en na de overstap in de gondel gaat het er steeds minder goed uitzien. Boven aangekomen moet de fleecetrui uit de rugzak komen, want het is er een stuk koeler dan beneden.




Ik wacht nog even, maar het trek alleen nog maar verder dicht. De gordijnen worden gesloten, de voorstelling is voorbij. Dan maar afdalen naar het wat lager gelegen Almhaus, waar ook weer een bakkie-baan aankomt en die ik eventueel naar beneden kan nemen. Maar het liefst loop ik door naar de Bichlalm. We zien wel.

Het is niet druk boven op de berg, maar de volgende gondel zitten heel wat mensen. Helaas kiezen die dezelfde weg naar beneden en komen er ook nog heel wat omhoog. Tja, Kitzbuhel blijft toeristisch. Dwars door de Alpenbloementuin daal ik af richting het Almhaus.



Niet al te grote inspanning, maar de knieen zijn nog niet helemaal hersteld van gisteren merk ik. Aangekomen daar lees ik op een bord, dat de Bichlalm 2 uur wandelen is. Ik had dit zo veel korter ingschat en de boel begint steeds meer te betrekken. Ik neem geen enkel risico en ga gezellig met het bakkie weer terug naar beneden.

Daar schijnt nog uit een stukje blauw de zon en is het in de auto maar liefst 25 graden. De inspanningen voor de dag zijn weer geleverd. Ik sta mijzelf toe, dat ik de rest van de dag mag luieren oftewel heerlijk lezen (in de nieuwste van Baldacci), weer eens een Sudoku oplossen en een beetje achter mij laptopje het weblogje maken en want rondstiefelen door het hotel om daar de nodige dranken en spijzen tot mij te nemen. Want het wordt steeds donkerder en het zal weldra gaan regenen. Maar de Horn hat ein Hut dus het komt allemaal wel goed (rijmt ook trouwens!)

Het blijft fantastisch hier, maar merk wel, dat ik zo af en toe ook nog aan thuis denk. Een telefoongesprek met de buurvrouw leert mij, dat zondag van 09:45 tot laat in de avond de Wijnhaven afgesloten zal zijn voor alle verkeer in verband met de formule 1 racerij door de stad. Dus dat wordt dan zaterdag vertrekken in plaats van zondag. Maar dan wel pas om 15:00 a 16:00 vertrek, anders sta ik in de file en daar heb ik geen zin in. En in ca 9 uur moet het wel te doen zijn en ben ik dus iets na middernacht thuis. Kan ik ook nog iets van de herrie meekrijgen.

Peter.

Muziektip: Joe Cocker - You can leave your hat on.