Dag 08 – Sommige aantrekkingskrachten zijn niet te weerstaan
Zondag 12 augustus 2007
Zoals inmiddels al gewoon geworden is begin ik de beschrijving van de dag met de beschrijving van de avond ervoor. Heeft te maken met de tijd van publicatie. Nooit geweten, dat het allemaal zo nauw luistert bij het uitgeven, maar inmiddels ervaar ik dit aan den lijve. Mede hulde aan de traffic manager.
Het diner van de zaterdagavond heeft een Italiaans karakter. Niet alleen worden allerlei Italiaanse gerechten op de kaart gepresenteerd en klinkt zacht Nek en Eros Ramazzotti uit de goed verborgen luidsprekers, maar zijn ook de aanbevolen wijnen van Italiaanse bodem. Zo chauvinistisch als deze Tiroler zijn, staan er natuurlijk een aantal op, komend uit het naburige Süd Tirol. Dat is weliswaar officieel Italië, maar hoort gewoon helemaal bij Tirol. Daar twijfelt geen lederhose aan. Ik besluit mee te gaan met het advies en stap af van mijn tot nu toe trouwe Grüner Veltliner en ruil deze in voor een Pinot Grigio. Ik heb er geen spijt van. Later als de witte plaats moet maken voor een rode kies ik voor een Chianti Classico Riserva en kan gelukkig dit ook per glas bestellen, omdat ik het gevoel heb dat de avond nog wel eens lang zou kunnen gaan duren. Schreef ik na gisteren, waarbij 01:30 werd genoteerd: “Het moet niet gekker worden” zou ik nu kunnen schrijven: “Het kan altijd gekker”. Blijft u aan het scherm.
Ik laat mij door mijn favoriete serveerster digitaal vereeuwigen en zet Omi en passant ook maar even op de foto. 74 jaar, maar de tegenwoordigheid van geest om daarna maar even haar email adres op de schrijven om het resultaat later te kunnen ontvangen. Ze schrijft dit op de achterkant van een kaartje van haar inmiddels 10 jaar geleden overleden echtgenoot. Een toch wel klein emotioneel moment. Maar het is dan ook zaterdagavond, zullen we maar zeggen en de avond is nog zeker niet gedaan. 
Omi fährt morgen wieder zurück in Ihren eigenen Heimat. Ze bedankt me voor de aandacht die ik aan haar gegeven heb en mocht ik eens in de buurt zijn dan moest ik zeker even aanwippen.
De opper bedienster van de bar, die met die modieuze bril(len) speelt vanavond een belangrijke rol. Voorafgaand aan het diner zet ik de bar ook nog even op de foto en laat drie keer het flitslicht de grote ruimte verlichten. Genoeg zo schat ik in. Zeker voor een totaalindruk en ga de brede trap af richting het restaurant. Echter halverwege de trap hoor ik een “Sehr schönen Abend” roepen. Ik kijk achterom en daar staat ze. Onze moeder Overste van de schenkers en brengers van de Tanne Bar. Ze kijkt me vragend aan en ondersteunt haar vragende blik met het optrekken van beide schouders en het in de lucht brengen van beide armen. Ik begrijp het signaal en ga de trap weer op,
maar ze mag het zelf nog wel even ook gewoon zeggen, als ik haar vraag of zij ook graag op de foto wil. Natürlich lacht ze uit en ze gaat er echt helmaal voor staan. Terwijl ik aanleg merk ik ook nog even op hoe mooi ik ook deze bril vind (evenals die andere) en dat ze er weer heel goed uitziet. Ik laat haar nog even het resultaat op het kleine schermpje van de Canon 400D zien en ze nestelt zich tegen mij aan om het goed te kunnen zien (ok ik had de camera natuurlijk wat schever kunnen houden, maar je moet niet tegen de wil van een vrouw ingaan, echt niet). Ze is tevreden met het technische resultaat, maar zegt wel dat ze er niet mooier op wordt. Fijn zo’n vrouw met zelfkennis. Maar ik ga nu eerst eten.
Na het eten hoor ik de klanken en zie de kleurige flikkerlichten van de ingehuurde DJ voor deze avond. We hebben disco in de bar! Ik ga eerst nog even naar mijn kamer om de gemaakte foto’s op de Apple te zetten met als enige doel straks Moeder Overste nog even met een 15 inch versie van haar evenbeeld te verrassen. Komend naar de bar zoek ik mij een tactische plaats uit. Straks komt Harriet (ook wel Hettie voor intimi, u weet wel de iPhone dame) en ik heb zeker geen zin de dansvloer opgesleurd te worden. Ik vind een mooie statafel voorzien van krukken en een mooie plek voor mijn Apple MacBook Pro. Terwijl ik de zaal in kijk heb ik aan het andere uiterste van de zaal al weer oogcontact met Moeder Overste en een kleine wenk is genoeg om een rode streep door de bar waar te nemen. Die Heidie unterwegs nach den Peter. Ze is verrukt van het resultaat. Als ik achteloos ook nog even mijn privé kaartje geef met het bekende verhaal over de 29ste verdieping in Rotterdan en aangeef als ze hier een mail naar toe stuurt, dat ze dan een antwoord krijgt met de foto er aan vast, smelt ze weg en geef ze aan met een Prosecco van het huis terug te komen. Ik dacht nog even ‘Daar gaat de gesloten goederen geld beweging’ maar ze zit dan wel zo hoog in het management hier dat ze dat toch allemaal kan. Zo eenvoudig is het dus allemaal om een gratis drankje te bemachtigen. Als ik later met Hettie aan diezelfde statafel zit komt ze ook nog even polshoogte nemen. Ik complimenteer haar nog even met een klein detail van haar zorgvuldig uitgekozen tracht en Hettie, die er geen snars van begrijpt zegt mij na afloop: “I don’t know what you told her, but her head lit up like a fireball. Peter, she definitively got a crush on you!” Ach daar doen we het maar mee. Mijn Italiaanse achtergrond spelt me toch weer een beetje parten.
Met Hettie is het hoogst plesant. Ik kan niet anders zeggen. Zij aan de Chardonnay en ik aan de prosecco. Ik krijg alles te horen over Georg W. Bush (een bekende van de familie zo blijkt), over de komende kandidaten, over haar zoon van 18 en nog veel meer. De disco ten spijt. Ik hoef gelukkig niet mee de dansvloer op, hoewel ze zichtbaar geniet van de dansende mensen op de vloer. Ik word uitgenodigd in Miami. Geen probleem om bij haar thuis te logeren. Kamers genoeg. Maar wel in de periode oktober – april anders is het er te warm en vallen er te veel buien. ‘You would love America’ verkondigt ze. Het wordt later en later en op een gegeven moment zie ik dat de DJ zijn spullen aan het opruimen is. Tja het is ten slotte al na enen. Uiteindelijk tekenen we onze bonnetjes af om 02:20, oftewel tien voor half drie!!. Inderdaad het kan altijd gekker en het is ten slotte zaterdagavond ‘The last time I closed down a bar is far behind’ is haar constatering en samenvatting. En dat terwijl de volgende dag echt gewandeld moet gaan worden.
Ik kom pas om 08:45 uit mijn bed en voel mij toch wel enigszins gebroken. Een lange en warme douche doet wonderen kan ik wel zeggen en redelijk monter begeef ik mij naar het ontbijt. Ik ben al helemaal op oorlogssterkte. De nieuwe stappers aan, mijn zwarte Boss Bermuda met knalgele riem (vorige zomer in München gekocht en nu moest ik nog steeds de labels eraf knippen) en op de kamer de rugzak al gevuld. Alleen het fruitje (banaantje) uit het ontbijtbuffet moet er nog bij. Ik ben later dan normaal en het is ook veel drukker en er staat een rij voor de mevrouw die alles kan met eieren, Ik verzamel wat spullen en schuif toevallig nog even bij mijn Amerikaanse vriendinnen aan, zonder dat we daar echte afspraken over gemaakt hadden. Ze zijn helemaal klaar voor de terugreis naar de States. Na een nog tweedaags verblijf in München zal Delta Airlines hun weer naar de andere kant van de plas brengen. Het was een aangename en leerzame tijd om met deze dames op te trekken. Ondanks het afscheid van de avond daarvoor, wordt er nog wel weer een reden gevonden voor een kiss and a hug.
Zondag 12 augustus 2007
Zoals inmiddels al gewoon geworden is begin ik de beschrijving van de dag met de beschrijving van de avond ervoor. Heeft te maken met de tijd van publicatie. Nooit geweten, dat het allemaal zo nauw luistert bij het uitgeven, maar inmiddels ervaar ik dit aan den lijve. Mede hulde aan de traffic manager.
Het diner van de zaterdagavond heeft een Italiaans karakter. Niet alleen worden allerlei Italiaanse gerechten op de kaart gepresenteerd en klinkt zacht Nek en Eros Ramazzotti uit de goed verborgen luidsprekers, maar zijn ook de aanbevolen wijnen van Italiaanse bodem. Zo chauvinistisch als deze Tiroler zijn, staan er natuurlijk een aantal op, komend uit het naburige Süd Tirol. Dat is weliswaar officieel Italië, maar hoort gewoon helemaal bij Tirol. Daar twijfelt geen lederhose aan. Ik besluit mee te gaan met het advies en stap af van mijn tot nu toe trouwe Grüner Veltliner en ruil deze in voor een Pinot Grigio. Ik heb er geen spijt van. Later als de witte plaats moet maken voor een rode kies ik voor een Chianti Classico Riserva en kan gelukkig dit ook per glas bestellen, omdat ik het gevoel heb dat de avond nog wel eens lang zou kunnen gaan duren. Schreef ik na gisteren, waarbij 01:30 werd genoteerd: “Het moet niet gekker worden” zou ik nu kunnen schrijven: “Het kan altijd gekker”. Blijft u aan het scherm.
Ik laat mij door mijn favoriete serveerster digitaal vereeuwigen en zet Omi en passant ook maar even op de foto. 74 jaar, maar de tegenwoordigheid van geest om daarna maar even haar email adres op de schrijven om het resultaat later te kunnen ontvangen. Ze schrijft dit op de achterkant van een kaartje van haar inmiddels 10 jaar geleden overleden echtgenoot. Een toch wel klein emotioneel moment. Maar het is dan ook zaterdagavond, zullen we maar zeggen en de avond is nog zeker niet gedaan. 
Omi fährt morgen wieder zurück in Ihren eigenen Heimat. Ze bedankt me voor de aandacht die ik aan haar gegeven heb en mocht ik eens in de buurt zijn dan moest ik zeker even aanwippen.De opper bedienster van de bar, die met die modieuze bril(len) speelt vanavond een belangrijke rol. Voorafgaand aan het diner zet ik de bar ook nog even op de foto en laat drie keer het flitslicht de grote ruimte verlichten. Genoeg zo schat ik in. Zeker voor een totaalindruk en ga de brede trap af richting het restaurant. Echter halverwege de trap hoor ik een “Sehr schönen Abend” roepen. Ik kijk achterom en daar staat ze. Onze moeder Overste van de schenkers en brengers van de Tanne Bar. Ze kijkt me vragend aan en ondersteunt haar vragende blik met het optrekken van beide schouders en het in de lucht brengen van beide armen. Ik begrijp het signaal en ga de trap weer op,
maar ze mag het zelf nog wel even ook gewoon zeggen, als ik haar vraag of zij ook graag op de foto wil. Natürlich lacht ze uit en ze gaat er echt helmaal voor staan. Terwijl ik aanleg merk ik ook nog even op hoe mooi ik ook deze bril vind (evenals die andere) en dat ze er weer heel goed uitziet. Ik laat haar nog even het resultaat op het kleine schermpje van de Canon 400D zien en ze nestelt zich tegen mij aan om het goed te kunnen zien (ok ik had de camera natuurlijk wat schever kunnen houden, maar je moet niet tegen de wil van een vrouw ingaan, echt niet). Ze is tevreden met het technische resultaat, maar zegt wel dat ze er niet mooier op wordt. Fijn zo’n vrouw met zelfkennis. Maar ik ga nu eerst eten.Na het eten hoor ik de klanken en zie de kleurige flikkerlichten van de ingehuurde DJ voor deze avond. We hebben disco in de bar! Ik ga eerst nog even naar mijn kamer om de gemaakte foto’s op de Apple te zetten met als enige doel straks Moeder Overste nog even met een 15 inch versie van haar evenbeeld te verrassen. Komend naar de bar zoek ik mij een tactische plaats uit. Straks komt Harriet (ook wel Hettie voor intimi, u weet wel de iPhone dame) en ik heb zeker geen zin de dansvloer opgesleurd te worden. Ik vind een mooie statafel voorzien van krukken en een mooie plek voor mijn Apple MacBook Pro. Terwijl ik de zaal in kijk heb ik aan het andere uiterste van de zaal al weer oogcontact met Moeder Overste en een kleine wenk is genoeg om een rode streep door de bar waar te nemen. Die Heidie unterwegs nach den Peter. Ze is verrukt van het resultaat. Als ik achteloos ook nog even mijn privé kaartje geef met het bekende verhaal over de 29ste verdieping in Rotterdan en aangeef als ze hier een mail naar toe stuurt, dat ze dan een antwoord krijgt met de foto er aan vast, smelt ze weg en geef ze aan met een Prosecco van het huis terug te komen. Ik dacht nog even ‘Daar gaat de gesloten goederen geld beweging’ maar ze zit dan wel zo hoog in het management hier dat ze dat toch allemaal kan. Zo eenvoudig is het dus allemaal om een gratis drankje te bemachtigen. Als ik later met Hettie aan diezelfde statafel zit komt ze ook nog even polshoogte nemen. Ik complimenteer haar nog even met een klein detail van haar zorgvuldig uitgekozen tracht en Hettie, die er geen snars van begrijpt zegt mij na afloop: “I don’t know what you told her, but her head lit up like a fireball. Peter, she definitively got a crush on you!” Ach daar doen we het maar mee. Mijn Italiaanse achtergrond spelt me toch weer een beetje parten.
Met Hettie is het hoogst plesant. Ik kan niet anders zeggen. Zij aan de Chardonnay en ik aan de prosecco. Ik krijg alles te horen over Georg W. Bush (een bekende van de familie zo blijkt), over de komende kandidaten, over haar zoon van 18 en nog veel meer. De disco ten spijt. Ik hoef gelukkig niet mee de dansvloer op, hoewel ze zichtbaar geniet van de dansende mensen op de vloer. Ik word uitgenodigd in Miami. Geen probleem om bij haar thuis te logeren. Kamers genoeg. Maar wel in de periode oktober – april anders is het er te warm en vallen er te veel buien. ‘You would love America’ verkondigt ze. Het wordt later en later en op een gegeven moment zie ik dat de DJ zijn spullen aan het opruimen is. Tja het is ten slotte al na enen. Uiteindelijk tekenen we onze bonnetjes af om 02:20, oftewel tien voor half drie!!. Inderdaad het kan altijd gekker en het is ten slotte zaterdagavond ‘The last time I closed down a bar is far behind’ is haar constatering en samenvatting. En dat terwijl de volgende dag echt gewandeld moet gaan worden.
Ik kom pas om 08:45 uit mijn bed en voel mij toch wel enigszins gebroken. Een lange en warme douche doet wonderen kan ik wel zeggen en redelijk monter begeef ik mij naar het ontbijt. Ik ben al helemaal op oorlogssterkte. De nieuwe stappers aan, mijn zwarte Boss Bermuda met knalgele riem (vorige zomer in München gekocht en nu moest ik nog steeds de labels eraf knippen) en op de kamer de rugzak al gevuld. Alleen het fruitje (banaantje) uit het ontbijtbuffet moet er nog bij. Ik ben later dan normaal en het is ook veel drukker en er staat een rij voor de mevrouw die alles kan met eieren, Ik verzamel wat spullen en schuif toevallig nog even bij mijn Amerikaanse vriendinnen aan, zonder dat we daar echte afspraken over gemaakt hadden. Ze zijn helemaal klaar voor de terugreis naar de States. Na een nog tweedaags verblijf in München zal Delta Airlines hun weer naar de andere kant van de plas brengen. Het was een aangename en leerzame tijd om met deze dames op te trekken. Ondanks het afscheid van de avond daarvoor, wordt er nog wel weer een reden gevonden voor een kiss and a hug.
Ik stap stoer langs de receptie de droge buitenwereld in. De golflessen zijn voorbij en er moet bewogen worden. De wandelkaart is weer ingenieus zo gevouwen, dat de mogelijke bestemmingen direct onder het plastic zitten. Achteloos zit deze in de achterzak. Ik ga de Kaiserweg bij Schipflinger omhoog en bedenk onderweg wel wat ik kan of wil. De nachtrust heeft slecht enkele uren in beslag genomen. De zon schijnt waterig, maar genoeg om aan alle kanten de prosecco van de avond ervoor naar buiten te persen. De druppels vallen van de oogleden af. Ik besluit eerst maar eens tot het leuke kapelletje te gaan (Tannbichlkapelle). Het is ten slotte zondag. Drie paarden uit de stallen van Stanglwirt galopperen de berg op. Geen dames in het wit merk ik op, maar een stuk fleuriger en caps voor alle veiligheid. De kapel gaat snel op de zondag en met een virtuele zegen op zak vervolg ik mijn tocht omhoog. Maar wordt het links of wordt het rechts. Rechts gaan we niet al te hoog en kan ik via Graspoint Niederalm weer redelijk gemütlich beneden komen. Echter ik zie drie wat oudere mensen de afsnijweg naar de Märchenwiese nemen en ga hier maar achteraan. Dat wordt dus richting Gaudeamushütte op 1.265 meter, komend van 740.
Het kost kracht, veel kracht. Maar de bergen dagen zo verschrikkelijk uit. Je kunt je niet onttrekken aan hun trekkracht, hun altijd maar daar zijnde aantrekkingskracht. De hoogte die je steeds weer denkt te moeten overwinnen. En met het grootste gemak wordt elke aanval getrotseerd en geven zij geen enkele meter toe. Soms worden pacts gesloten met het weer om de moeilijkheidsgraden te verhogen, maar nooit wordt er iets cadeau gedaan.
Ook vandaag niet. Alleen zit het weer vandaag mee. Geen al te warme zon en in ieder geval droog. Om 12:00 uur precies, ca 1 uur en 3 kwartier na de start bereik ik de hut. Ik schuif aan bij een man uit Keulen, die mij net voor het bereiken van dit punt inhaalde en we wisselen wat ervaringen uit. Blijkt, dat hij ook zijn pc op vakantie had meegenomen en verder hou ik als wetenswaardigheid aan het gesprek over dat Pur, een band die ik in december in de Kölnarena bezocht, een van oorsprong DDR band is geweest. Hoe je het wendt of keert, het komt met die Duitsers altijd weer op die Wende. Hij besluit verder te gaan naar de Gruttenhütte, voor Das Tor is het al veel te laat en zijn de steeds wisselende wolken te verraderlijk. Ik daal na mijn halve liter gespritzten Apfelsaft en bordje vermicellisoep met Frankfurter worst weer via Wochenbrunner Alm naar beneden af en kom om ca 14:15 weer terug in het hotel. De knieën knikken alle kanten op, maar ik heb het gehaald en nu wacht een heerlijk warm bad. Mijn echte eigen jacuzzi. Verder maar uitrusten vandaag en vanavond maar niet al te laat naar bed (goed voornemen, maar je weet het nooit), want morgen gaan de schoenen weer aan. Ik heb vanochtend nog even op de iPhone het weer voor de komende dagen gezien, dus dat wordt buffelen.De vakantie is gelukkig nog lang niet voorbij. Wat een heerlijkheid.
Peter.
Muziektip: The Manhattns – Let’s just kiss and say goodbye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten