Dag 11 – Eine kleine Wanderung
Woensdag 15 augustus 2007
Het is vandaag een feestdag in Oostenrijk. Trouwens overal waar het katholicisme de overhand heeft. In Italië is het de belangrijkste feestdag van het jaar en de volvretende Italianen van een tafel verderop in het restaurant (en geen enkele avond wijn drinkend) hebben zelfs aangegeven misschien vandaag wel wijn bij het eten te nemen. Het is vandaag MariaHimmelfahrt. En dus dacht Frau Hauser: Wij gaan ook voor een Himmelfahrt.
Gisteravond geen bijzondere belevenissen. Het eten was weer uitstekend maar veel te veel en de drank was ook weer van hoogstaand niveau. Ik denk dat ik de volgende week helemaal niet meer moet eten en drinken. Ik ben niet meer achteraf in de bar gaan hangen (vooraf met 3 prosecco’s was wel genoeg) en op tijd naar bed gegaan. Ik moest fit zijn voor de wandeling. De alcohol was er daarvoor om het bloed goed dun te houden, zodat snel de benodigde suikers bij de spieren kunnen komen die dat op dat moment het zeerste nodig hebben. U begrijpt het. Dus vanochtend om 07:00 reveil. Een haast onchristelijke tijd op deze katholieke feestdag. Rond die tijd was de hemel nog wolkeloos, maar toen ik om 08:00 bij de receptie stond was het al aardig aan het betrekken. Terwijl het toch 30 graden zou worden vandaag.
Ik was zeker niet de enige. Een groep van ca 20 verzamelde zich. Brood cake en appels werden onder de aanwezige rugzakken verdeeld. De een wat meer dan de ander en sommige helemaal niks (tja die van mij zat al vol en tijdens de verdeling moest ik even buiten het weer gaan inspecteren. Maar buiten de constatering van samentrekkende wolken ervoer ik ook de aanwezigheid van 3 taxibusjes. Nu dacht ik te begrijpen, waarom al die serveersters tegen mij zeiden, dat ik het gemakkelijk zou kunnen. Natuurlijk ging ik er van uit, dat zij voldoende kennis hadden, dat ze dwars door mijn elke avond zorgvuldig gekozen outfit, toch steeds dat goddelijke lichaam konden onderscheiden, maar ik wist niet, dat zij eventueel kennis hadden van het gebruik van taxi’s. Of werden we – om de moeilijkheidsgraad te verhogen – eerst naar een verder oort gebracht. Of was er eerst ergens een verkoopdemonstratie? Ik zou me dan wel weer afvragen van wat. Enfin, de mee te nemen proviand was verdeeld en we wachtten op de verdere instructies van onze akela van vandaag, the one and only Frau Hauser, de Stanglwirtin, die voorafgaand eerst nog even het schoeisel inspecteert van een ieder. OK ze is verantwoordelijk, dat begrijp ik, maar het belooft toch niet al te veel goeds als ik eerlijk ben.
Inderdaad de taxi’s in, maar die besparen ons eigenlijk alleen maar het lopen over het asfalt gedeelte. Al snel worden we uit de taxi’s gezet en moeten we verder te voet. Als ik het wel heb moeten we naar GrasPoint Hochalm en die is heel erg hoog. Als een lange sliert beweegt deze menigte van ca 20 zich achter de akela over de smalle paden. En met Oostenrijks tempo. De groep blijkt ook haast alleen maar uit Oostenrijkers te bestaan, enkele Luxemburgers en een gekke Nederlander, die denkt dat die ook kan lopen in de bergen. Er was nog zo gezegd: Nur fur geübte Wanderer! Maar je bent eigenwijs of je bent het niet. De hoogtemeter van mijn Tissot Touch denkt dat we in de kabelbaan omhoog naar de Hahnekamm zitten. Zo snel moeten de getallen worden vervangen. Gelukkig ben ik niet de enige die doordrenkt raakt van het zweet. Er zijn er meer, maar het merendeel loopt er frisch en frohlich bij. Dit zijn duidelijk geübte. Het wordt alsmaar steiler en buiten het feit, dat dit heel veel energie kost, weet ik ook, dat alles wat omhoog gaat ook een keer weer naar beneden moet. Na een heel steil stuk wordt een kleine pauze gehouden om de groep, die toch wel wat erg langgerekt was geworden, weer tot een geheel samen te brengen. We krijgen de verheugende mededeling, dat de alm nu echt niet ver meer weg is, maar dat er straks nog wel even een stukje aan komt, waar je maar beter naar de bergkant kan kijken, dan naar de dalkant. Jawel, het kan altijd gekker. Maar als die hindernis is overwonnen, dan komt de alm in zicht en lijkt het vanzelf te gaan.
Bij de alm (Familiebezitz der Familie Hauser) staat der Martin ons al op te wachten. Het is dan ca 09:30 en niemand heeft nog ontbeten. Dus wat heeft Martin op dit vroege tijdstip in petto, jawel een dienblad vol met schnaps. Sommige mensen vragen nog of ze dit mogen weigeren, maar eigenlijk is dat niet mogelijk. Na de schnaps moet de dorst ook nog gelest worden en als een echte profi loop ik gewoon (net als alle andere mannen en vrouwen) om half tien ’s ochtends met een fles bier in mijn hand. Ja je moet je op zo’n dag helemaal overgeven aan de gebruiken van het land. Geheelonthouders hebben een slechte dag vandaag.
Woensdag 15 augustus 2007
Het is vandaag een feestdag in Oostenrijk. Trouwens overal waar het katholicisme de overhand heeft. In Italië is het de belangrijkste feestdag van het jaar en de volvretende Italianen van een tafel verderop in het restaurant (en geen enkele avond wijn drinkend) hebben zelfs aangegeven misschien vandaag wel wijn bij het eten te nemen. Het is vandaag MariaHimmelfahrt. En dus dacht Frau Hauser: Wij gaan ook voor een Himmelfahrt.
Gisteravond geen bijzondere belevenissen. Het eten was weer uitstekend maar veel te veel en de drank was ook weer van hoogstaand niveau. Ik denk dat ik de volgende week helemaal niet meer moet eten en drinken. Ik ben niet meer achteraf in de bar gaan hangen (vooraf met 3 prosecco’s was wel genoeg) en op tijd naar bed gegaan. Ik moest fit zijn voor de wandeling. De alcohol was er daarvoor om het bloed goed dun te houden, zodat snel de benodigde suikers bij de spieren kunnen komen die dat op dat moment het zeerste nodig hebben. U begrijpt het. Dus vanochtend om 07:00 reveil. Een haast onchristelijke tijd op deze katholieke feestdag. Rond die tijd was de hemel nog wolkeloos, maar toen ik om 08:00 bij de receptie stond was het al aardig aan het betrekken. Terwijl het toch 30 graden zou worden vandaag.
Ik was zeker niet de enige. Een groep van ca 20 verzamelde zich. Brood cake en appels werden onder de aanwezige rugzakken verdeeld. De een wat meer dan de ander en sommige helemaal niks (tja die van mij zat al vol en tijdens de verdeling moest ik even buiten het weer gaan inspecteren. Maar buiten de constatering van samentrekkende wolken ervoer ik ook de aanwezigheid van 3 taxibusjes. Nu dacht ik te begrijpen, waarom al die serveersters tegen mij zeiden, dat ik het gemakkelijk zou kunnen. Natuurlijk ging ik er van uit, dat zij voldoende kennis hadden, dat ze dwars door mijn elke avond zorgvuldig gekozen outfit, toch steeds dat goddelijke lichaam konden onderscheiden, maar ik wist niet, dat zij eventueel kennis hadden van het gebruik van taxi’s. Of werden we – om de moeilijkheidsgraad te verhogen – eerst naar een verder oort gebracht. Of was er eerst ergens een verkoopdemonstratie? Ik zou me dan wel weer afvragen van wat. Enfin, de mee te nemen proviand was verdeeld en we wachtten op de verdere instructies van onze akela van vandaag, the one and only Frau Hauser, de Stanglwirtin, die voorafgaand eerst nog even het schoeisel inspecteert van een ieder. OK ze is verantwoordelijk, dat begrijp ik, maar het belooft toch niet al te veel goeds als ik eerlijk ben.Inderdaad de taxi’s in, maar die besparen ons eigenlijk alleen maar het lopen over het asfalt gedeelte. Al snel worden we uit de taxi’s gezet en moeten we verder te voet. Als ik het wel heb moeten we naar GrasPoint Hochalm en die is heel erg hoog. Als een lange sliert beweegt deze menigte van ca 20 zich achter de akela over de smalle paden. En met Oostenrijks tempo. De groep blijkt ook haast alleen maar uit Oostenrijkers te bestaan, enkele Luxemburgers en een gekke Nederlander, die denkt dat die ook kan lopen in de bergen. Er was nog zo gezegd: Nur fur geübte Wanderer! Maar je bent eigenwijs of je bent het niet. De hoogtemeter van mijn Tissot Touch denkt dat we in de kabelbaan omhoog naar de Hahnekamm zitten. Zo snel moeten de getallen worden vervangen. Gelukkig ben ik niet de enige die doordrenkt raakt van het zweet. Er zijn er meer, maar het merendeel loopt er frisch en frohlich bij. Dit zijn duidelijk geübte. Het wordt alsmaar steiler en buiten het feit, dat dit heel veel energie kost, weet ik ook, dat alles wat omhoog gaat ook een keer weer naar beneden moet. Na een heel steil stuk wordt een kleine pauze gehouden om de groep, die toch wel wat erg langgerekt was geworden, weer tot een geheel samen te brengen. We krijgen de verheugende mededeling, dat de alm nu echt niet ver meer weg is, maar dat er straks nog wel even een stukje aan komt, waar je maar beter naar de bergkant kan kijken, dan naar de dalkant. Jawel, het kan altijd gekker. Maar als die hindernis is overwonnen, dan komt de alm in zicht en lijkt het vanzelf te gaan.
Bij de alm (Familiebezitz der Familie Hauser) staat der Martin ons al op te wachten. Het is dan ca 09:30 en niemand heeft nog ontbeten. Dus wat heeft Martin op dit vroege tijdstip in petto, jawel een dienblad vol met schnaps. Sommige mensen vragen nog of ze dit mogen weigeren, maar eigenlijk is dat niet mogelijk. Na de schnaps moet de dorst ook nog gelest worden en als een echte profi loop ik gewoon (net als alle andere mannen en vrouwen) om half tien ’s ochtends met een fles bier in mijn hand. Ja je moet je op zo’n dag helemaal overgeven aan de gebruiken van het land. Geheelonthouders hebben een slechte dag vandaag. 
De lange tafels staan al klaar en met z’n allen worden de meegenomen spullen hier en daar neergezet en de rest vanuit de almhut zelf. Eerst krijgen we nog een kleine rondleiding door de hut, die door twee mannen worden bemand, een voor de koeien en een voor de kaas. Alle melk wordt omgezet in kaas. Daarna gaan we aan de rijk gedekte tafels. Wat een heerlijkheid en wat een leven. Als een God in Frankrijk of als een Keizer in Oostenrijk. We nemen de tijd voor de worsten, de hammen, de rauwe hammen en vooral de kaas. Fantastisch wat een ontbijt. Dan nog cake als Nachtisch en natuurlijk weer de niet te weigeren Obstler. Dit geeft wel een hoop moed voor de terugweg. Zo vroeg is het bloed nog nooit zo dun geweest.
Maar we gaan eerst nog maar even naar de Schleier Wasserfall besluit onze akela. Het is mooi weer. Ik ken die handen en voeten weg. Ik heb die een keer van onder naar boven genomen en toen gezegd: Je zal deze maar in andere richting moeten doen! En dat gaat dus nu gebeuren. Alle handen en voeten zijn nodig om evenwicht te bewaren en gewicht 
te verplaatsen. OK het is allemaal gratis, dit gebeuren, of bij de prijs inbegrepen zoals wij Hollanders zeggen, maar is this fun?? Als je het volbracht hebt wel. Want op een gegeven moment komt de brede weg weer in zicht en wordt de groep weer gehergroepeerd. Een moment van rust is op zijn plaats en Frau Hauser deelt zuurtjes uit en staat met haar heupflesje schnaps al weer klaar voor een ieder (echt waar!). Het kan altijd gekker. Maar op de laatste etappe, die dan gedaan moet worden, voel ik mijn knieën helemaal niet meer en heb de gelegenheid mij eens rustig met 
Frau Hauser zu unterhalten. Ze legt me de nuttige werking van schnaps uit en verhaalt ook nog over de bedrijfsfilosofie van Stanglwirt. Dit bedrijf kent maar liefst 210 tot 240 medewerkers. Niet te geloven. Ze praat er met trots over. We naderen het einde van de onverharde weg en daar staan ze weer, de drie taxibusjes om het gehele gevolg over de warme zonovergoten asfaltweg naar Stanglwirt te transporteren. Als je dit van veraf zou gadeslaan (en op een van die busjes staat duidelijk Stanglwirt) dan zou je zo iets hebben: “ Moet je kijken die kakkers, die worden met een taxi opgehaald; zeker bang dat ze moe worden”. Maar mijn shirt is helemaal doorweekt, meer dan ooit maar houdt gelijke tred met de voldoening die ik ervaar. Bij het hotel aangekomen bedankt iedereen de Stanglwirtin en fladdert uit over het hotel. Voor mij betekent dat eerst maar even bijkomen, daarna wat in het zwembad gelegen en daarna – ook als haast ieder ander – in mijn witte luxe badjas buiten wat van de bekende lunch zitten snoepen. Zalm, rucola en andere lekkernijen omlijst met een Gruner Veltliner en afgesloten met heel veel fruit. Kan het leven nog mooier zijn. Ik denk het niet. Nu maar weer eens afwachten wat er vanavond op het menu staat. In ieder geval niet al te laat naar bed. De vakantie begint al een beetje op te schieten.Peter.
Muziektip voor vandaag : Ain’t no mountain high enough. Artiest mag u er zelf bij bedenken, er zijn er zo veel op te noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten