.jpg)
Dag 06 – The day after the night before.
vrijdag 10 augustus 2007
Wel muziek, geen muziek. Wel folklore, geen folklore. Af en toe is uw dagelijkse columnist ook even het spoor bijster. Maar intussen weer helemaal back on track. Terwijl het weekend zojuist is begonnen, wordt dat weekend gevoel aan deze kant van de Donau niet als zodanig ervaren. De vrijdag is hier voor de gasten net zoals de andere dagen. Volgestopt met alle geneugtes van het leven. Wellness pur, so zu sagen! En het gaat me met de dag beter af.
Laten we eerst nog maar weer eens terug gaan naar gisterenavond. Want de accenten van de dag lijken zich van overdag naar ’s avonds te verleggen. Niet dat ik overdag helemaal niets meemaak, maar de onverwachte zaken vinden toch wel na het aperitief plaats. Gister om ca 19:30 schuif ik weer gezellig aan mijn inmiddels vaste tafeltje aan, waar soms slechts een enkele stoel aan geschoven is en dan weer eens drie stoelen. Alsof degene, die de tafelschikking voor die avond bepaalt, vooruitziet wat er zoal nog meer mogelijk is. De dames van bediening huppelen weer even gezellig als de andere avonden in hun lokale trachten in de rondten. De leiding van het hele gebeuren heeft bepaald dat – analoog aan de gewoontes bij MacDonald – iedereen een naambordje moet dragen. En bij Stanglwirt zijn dat geen normale naambordjes, nee dat zijn zorgvuldig uit bio hout gesneden ovale naamplaatjes, waarop met haast gotische letters de voornaam van de persoon in de dirndl geschreven is. In verband met het aanwezige - bij de tracht behorende – decolleté is de naambutton op een zodanig hoogte bevestigd, dat daarmee een poging om de naam af te lezen (je wilt ten slotte toch weten wie jou allemaal bedienen) ongemerkt samenvalt met een wat meer instinctief ingegeven eerste blik, Echter als dan blijkt dat door het gehuppel en gespring van de dames zelf en dat door de natuurwetten van versnelling en middelpuntvliedende kracht bepaalde uitstulpingen nog grotere snelheid bereiken, dan kunt u er wel van overtuigd raken, dat het bijzonder moeilijk is om de juiste namen goed af te lezen. Maar ja, dat is dan een kwestie van volhouden. En als je dan eenmaal een van de namen toch ontfutseld hebt, dan zorgt de Gruner Veltliner er wel weer voor, dat deze zorgvuldig vergaarde naam toch weer langzaam het brein verlaat. Zo kom ik nooit aan mijn leesboek toe, dat ik trouw naar mijn tafel meebreng.
Maar waarom deze bijzondere uiteenzetting van de lokale kledingsvoorschriften? Dat komt eigenlijk maar door een enkel ding en dat is dat mijn nieuwe achterburen, de blondies om ze zo maar even te noemen, gisterenavond de witte broeken en shirts hadden afgezworen en geheel in lokalen Kleidertracht te voorschijn kwamen. Echter ik miste ineens de naambuttons en raakte daardoor helemaal in de war. U begrijpt dat ik na de reerug en de daarbij van echte truffel voorziene gratin daar even van moest bijkomen en de afsluitende bak koffie dan maar even samen met Omi van 74 heb genuttigd. De beide dames lieten zich trouwens ook nog even op de foto zetten en niet alleen aan tafel, maar ook nog even bij een (misschien wel speciaal voor deze gelegenheid neergezet) schilderij, waarbij zij elkaar zo aardig vasthielden dat mijn eerder in deze Blog geuite veronderstelling alleen nog maar verder versterkt werd. Of was de foto alleen maar om de speciaal in elkaar gevlochten kapsels, behorend bij de rest van hun outfit, te vereeuwigen? Met Omi ging het nog even over de aansluiting van Oost en West Duitsland. Ik gebruikte net op tijd het woord “Wende” terwijl ik eigenlijk het woord “Anschluss” gebruiken wilde, maar dat woord was natuurlijk ca 45 jaar ouder. Het zou een werkelijk grote blunder geweest zijn.
Terug naar de bar. Daar geen Tiroler muziek maar een band van vier jonge mensen (een gitarist, een basgitarist en twee zingende dames die met behulp van verschillende hulpmiddelen ook nog eens het ritme ondersteunden) die evergreens speelden uit 70-er en 80er jaren. Ik dacht, dan kan ik mijn Appletje er ook nog wel even bijhalen om nog wat mails en koersen te checken. Zeker als ik mij niet helemaal in het midden van de grote bar nestel, maar aan een van de statafels aan de rand van de arena. Echter dit blijft niet onopgemerkt en eerst krijg ik te doen met de altijd streng maar rechtvaardig kijkende opper bedienster van het hele spul (althans zelf bedienen doet ze niet, ze dirigeert alleen maar de hele boel). Ze komt heel erg dichtbij (ten slotte moet ze zich verstaanbaar kunnen maken bij het geluidsgeweld van deze band) en vraagt mij discreet of ik echt niet zit te werken. Ze had deze vraag twee dagen geleden in het happy hour tijdsgewricht ook eens een keer gesteld, toen ze mij lachend herkende van de introductie avond van afgelopen zondag toen zij degene was die mij tot vier keer toe een prosecco inschonk (ok ze bediende dus wel, maar dat was de eerste en laatste keer dat ik daar haar op betrapt had). Ze voelt zich verantwoordelijk voor het wel en wee van al haar gasten vertrouwt ze mij toe, terwijl ik mij verwonder, hoe haar zeer modieuze bril aan de ene kant onder haar zorgvuldig geverfde haar is gestoken, maar aan de andere kant over haar haar heen de bovenkant van haar oorschelp raakt. Daar moet ik vanavond toch ook nog maar eens een studie van maken. Nadat ik haar toch echt heel duidelijk gemaakt had, hoezeer dit ontspanning voor mij was, druipt ze wat teleurgesteld af. Zeker toen ik haar ook nog een bestelling opgaf (waar haalde ik het lef vandaan). Maar gevoel voor omzet voor de eigen toko maakt haar uit de voeten. Een van haar collegae mocht de bestelling uiteraard verder afwerken. Als ik later nog tot 2 keer toe vanuit de verte een knipoog van haar krijg, weet ik in ieder geval dat ze niet te veel gekrenkt is.
Even later komen er twee andere dames op mij af en terwijl ik mij af begin te vragen of het nu mijn Apple MacBook Pro is die de mensen aantrekt of de door mij uitgekozen combinatie van een Marco Polo colbert, een Boss spijkerbroek, een wit Tommy Hilfiger overhemd en Santoni suède stappers, geven zij op het platste Amerikaans het juiste antwoord: “Is that the new Apple?” Ook deze dames zijn blond. De een ongeveer mijn leeftijd, de andere een stukje ouder. De eerste overweegt ook een MacBook aan te schaffen, maar weet eigenlijk niet helemaal wat ze zegt, maar zegt deze Goldfinger (in tegenstelling tot Golddigger) er en passant bij, dat die zo leuk bij haar iPhone zal passen. Ik verslik mijzelf haast en bedenk dat ik hier heel dichtbij het nu zo populaire superspeeltje ben. Ondanks meer dan twee viertel Gruner Veltliner en al twee marillen schnaps ben ik direct geheel nuchter. Ik kijk met enig onderdrukt verlangen naar haar tasje, die zo heel klein is en een zo kort koortje heeft, dat hij onder de oksel geklemd is; nee dit keer niet op zoek naar naambordjes. Terwijl de oudere vraagt of ik ook de koersen kan zien op dat apparaat van mij klik ik nog even achteloos op het Dashboard icoon van het Apple Dock en laat de bewegingen van Dow Jones, Nasdaq, Apple en Google verschijnen. Zelfs het feit, dat Apple meer dan 5% gedaald is doet mij geen pijn, ik ga voor de iPhone. Aangezien ze hem nog niet snel uit haar tasje haalt begin ik een verhaal over waarom dat apparaat nog niet in Europa beschikbaar is, maar dat ik zeker ook een potentiële koper ben en dat ik hem toch wel een keer in het echt wil zien. Ze heeft hem op de kamer laten liggen geeft ze aan, omdat ze er hier niet mee kan bellen. Lijkt me allemaal heel erg sterk. Zoiets laat je niet op de kamer liggen, maar zeker is dat het apparaat het over de gehele wereld zou moeten doen. Misschien komt het door de hoeveelheden goud aan vingers, polsen en nek (en wie weet waar nog meer). Zo blijven we een tijdje aan de praat en kom ik te weten dat de dames uit New York komen. Ze hebben het hier erg goed naar hun zin en zijn zo verheugd te vertellen, dat door de koers van de dollar dit allemaal toch zo erg goedkoop geworden is. Het merendeel gaat langs me heen. Mijn god, alsof ik weet waar 24th street zich bevindt? De werking van de alcohol, even geneutraliseerd door de onverwachte adrenalinestoot, komt langzaam weer terug. De muziek van de vierkoppige band dendert ook maar door en ik besluit om met de dames dan maar een afspraak te arrangeren. En dat is dan vanavond om 19:30. Als ik dat apparaat ook nog aan de praat krijg ook voor onze Goldlady dan moet ik volgens mij hard wegrennen (grin).
Tja en dan vandaag. Gewoon lekker twee uur golf gespeeld. Met name het korte werk en dat ging niet verkeerd. En doordat het de gehele ochtend droog was heb ik gelukkig in het veld gestaan. Weinig opwindend misschien, maar zoals ik al zei de accenten verschuiven zo af en toe. Bij thuiskomst ligt er een pakket voor me klaar op de kamer. In bruinpapier zijn daar mijn gewassen en gestreken polo’s weer retour. Zelfs met kartonnen opvulling. De prijs viel mee, maar geen goed idee om volgende week woensdag alle vuile spullen voor vrijdag te laten wassen. Zeker niet met de huidige koers van het aandeel Apple.
Morgen hoort u mijn belevenissen (weer zover ik deze met u kan en wil delen) van vanavond. Er is alweer live muziek vanaf 21:30, maar nu echte folkore en er kan ook nog bij gedanst worden is aangegeven. Ik weet nog niet hoe de avond er helemaal uit zal gaan zien.
Muziektip: Spandau Ballet - Gold
vrijdag 10 augustus 2007
Wel muziek, geen muziek. Wel folklore, geen folklore. Af en toe is uw dagelijkse columnist ook even het spoor bijster. Maar intussen weer helemaal back on track. Terwijl het weekend zojuist is begonnen, wordt dat weekend gevoel aan deze kant van de Donau niet als zodanig ervaren. De vrijdag is hier voor de gasten net zoals de andere dagen. Volgestopt met alle geneugtes van het leven. Wellness pur, so zu sagen! En het gaat me met de dag beter af.
Laten we eerst nog maar weer eens terug gaan naar gisterenavond. Want de accenten van de dag lijken zich van overdag naar ’s avonds te verleggen. Niet dat ik overdag helemaal niets meemaak, maar de onverwachte zaken vinden toch wel na het aperitief plaats. Gister om ca 19:30 schuif ik weer gezellig aan mijn inmiddels vaste tafeltje aan, waar soms slechts een enkele stoel aan geschoven is en dan weer eens drie stoelen. Alsof degene, die de tafelschikking voor die avond bepaalt, vooruitziet wat er zoal nog meer mogelijk is. De dames van bediening huppelen weer even gezellig als de andere avonden in hun lokale trachten in de rondten. De leiding van het hele gebeuren heeft bepaald dat – analoog aan de gewoontes bij MacDonald – iedereen een naambordje moet dragen. En bij Stanglwirt zijn dat geen normale naambordjes, nee dat zijn zorgvuldig uit bio hout gesneden ovale naamplaatjes, waarop met haast gotische letters de voornaam van de persoon in de dirndl geschreven is. In verband met het aanwezige - bij de tracht behorende – decolleté is de naambutton op een zodanig hoogte bevestigd, dat daarmee een poging om de naam af te lezen (je wilt ten slotte toch weten wie jou allemaal bedienen) ongemerkt samenvalt met een wat meer instinctief ingegeven eerste blik, Echter als dan blijkt dat door het gehuppel en gespring van de dames zelf en dat door de natuurwetten van versnelling en middelpuntvliedende kracht bepaalde uitstulpingen nog grotere snelheid bereiken, dan kunt u er wel van overtuigd raken, dat het bijzonder moeilijk is om de juiste namen goed af te lezen. Maar ja, dat is dan een kwestie van volhouden. En als je dan eenmaal een van de namen toch ontfutseld hebt, dan zorgt de Gruner Veltliner er wel weer voor, dat deze zorgvuldig vergaarde naam toch weer langzaam het brein verlaat. Zo kom ik nooit aan mijn leesboek toe, dat ik trouw naar mijn tafel meebreng.
Maar waarom deze bijzondere uiteenzetting van de lokale kledingsvoorschriften? Dat komt eigenlijk maar door een enkel ding en dat is dat mijn nieuwe achterburen, de blondies om ze zo maar even te noemen, gisterenavond de witte broeken en shirts hadden afgezworen en geheel in lokalen Kleidertracht te voorschijn kwamen. Echter ik miste ineens de naambuttons en raakte daardoor helemaal in de war. U begrijpt dat ik na de reerug en de daarbij van echte truffel voorziene gratin daar even van moest bijkomen en de afsluitende bak koffie dan maar even samen met Omi van 74 heb genuttigd. De beide dames lieten zich trouwens ook nog even op de foto zetten en niet alleen aan tafel, maar ook nog even bij een (misschien wel speciaal voor deze gelegenheid neergezet) schilderij, waarbij zij elkaar zo aardig vasthielden dat mijn eerder in deze Blog geuite veronderstelling alleen nog maar verder versterkt werd. Of was de foto alleen maar om de speciaal in elkaar gevlochten kapsels, behorend bij de rest van hun outfit, te vereeuwigen? Met Omi ging het nog even over de aansluiting van Oost en West Duitsland. Ik gebruikte net op tijd het woord “Wende” terwijl ik eigenlijk het woord “Anschluss” gebruiken wilde, maar dat woord was natuurlijk ca 45 jaar ouder. Het zou een werkelijk grote blunder geweest zijn.
Terug naar de bar. Daar geen Tiroler muziek maar een band van vier jonge mensen (een gitarist, een basgitarist en twee zingende dames die met behulp van verschillende hulpmiddelen ook nog eens het ritme ondersteunden) die evergreens speelden uit 70-er en 80er jaren. Ik dacht, dan kan ik mijn Appletje er ook nog wel even bijhalen om nog wat mails en koersen te checken. Zeker als ik mij niet helemaal in het midden van de grote bar nestel, maar aan een van de statafels aan de rand van de arena. Echter dit blijft niet onopgemerkt en eerst krijg ik te doen met de altijd streng maar rechtvaardig kijkende opper bedienster van het hele spul (althans zelf bedienen doet ze niet, ze dirigeert alleen maar de hele boel). Ze komt heel erg dichtbij (ten slotte moet ze zich verstaanbaar kunnen maken bij het geluidsgeweld van deze band) en vraagt mij discreet of ik echt niet zit te werken. Ze had deze vraag twee dagen geleden in het happy hour tijdsgewricht ook eens een keer gesteld, toen ze mij lachend herkende van de introductie avond van afgelopen zondag toen zij degene was die mij tot vier keer toe een prosecco inschonk (ok ze bediende dus wel, maar dat was de eerste en laatste keer dat ik daar haar op betrapt had). Ze voelt zich verantwoordelijk voor het wel en wee van al haar gasten vertrouwt ze mij toe, terwijl ik mij verwonder, hoe haar zeer modieuze bril aan de ene kant onder haar zorgvuldig geverfde haar is gestoken, maar aan de andere kant over haar haar heen de bovenkant van haar oorschelp raakt. Daar moet ik vanavond toch ook nog maar eens een studie van maken. Nadat ik haar toch echt heel duidelijk gemaakt had, hoezeer dit ontspanning voor mij was, druipt ze wat teleurgesteld af. Zeker toen ik haar ook nog een bestelling opgaf (waar haalde ik het lef vandaan). Maar gevoel voor omzet voor de eigen toko maakt haar uit de voeten. Een van haar collegae mocht de bestelling uiteraard verder afwerken. Als ik later nog tot 2 keer toe vanuit de verte een knipoog van haar krijg, weet ik in ieder geval dat ze niet te veel gekrenkt is.
Even later komen er twee andere dames op mij af en terwijl ik mij af begin te vragen of het nu mijn Apple MacBook Pro is die de mensen aantrekt of de door mij uitgekozen combinatie van een Marco Polo colbert, een Boss spijkerbroek, een wit Tommy Hilfiger overhemd en Santoni suède stappers, geven zij op het platste Amerikaans het juiste antwoord: “Is that the new Apple?” Ook deze dames zijn blond. De een ongeveer mijn leeftijd, de andere een stukje ouder. De eerste overweegt ook een MacBook aan te schaffen, maar weet eigenlijk niet helemaal wat ze zegt, maar zegt deze Goldfinger (in tegenstelling tot Golddigger) er en passant bij, dat die zo leuk bij haar iPhone zal passen. Ik verslik mijzelf haast en bedenk dat ik hier heel dichtbij het nu zo populaire superspeeltje ben. Ondanks meer dan twee viertel Gruner Veltliner en al twee marillen schnaps ben ik direct geheel nuchter. Ik kijk met enig onderdrukt verlangen naar haar tasje, die zo heel klein is en een zo kort koortje heeft, dat hij onder de oksel geklemd is; nee dit keer niet op zoek naar naambordjes. Terwijl de oudere vraagt of ik ook de koersen kan zien op dat apparaat van mij klik ik nog even achteloos op het Dashboard icoon van het Apple Dock en laat de bewegingen van Dow Jones, Nasdaq, Apple en Google verschijnen. Zelfs het feit, dat Apple meer dan 5% gedaald is doet mij geen pijn, ik ga voor de iPhone. Aangezien ze hem nog niet snel uit haar tasje haalt begin ik een verhaal over waarom dat apparaat nog niet in Europa beschikbaar is, maar dat ik zeker ook een potentiële koper ben en dat ik hem toch wel een keer in het echt wil zien. Ze heeft hem op de kamer laten liggen geeft ze aan, omdat ze er hier niet mee kan bellen. Lijkt me allemaal heel erg sterk. Zoiets laat je niet op de kamer liggen, maar zeker is dat het apparaat het over de gehele wereld zou moeten doen. Misschien komt het door de hoeveelheden goud aan vingers, polsen en nek (en wie weet waar nog meer). Zo blijven we een tijdje aan de praat en kom ik te weten dat de dames uit New York komen. Ze hebben het hier erg goed naar hun zin en zijn zo verheugd te vertellen, dat door de koers van de dollar dit allemaal toch zo erg goedkoop geworden is. Het merendeel gaat langs me heen. Mijn god, alsof ik weet waar 24th street zich bevindt? De werking van de alcohol, even geneutraliseerd door de onverwachte adrenalinestoot, komt langzaam weer terug. De muziek van de vierkoppige band dendert ook maar door en ik besluit om met de dames dan maar een afspraak te arrangeren. En dat is dan vanavond om 19:30. Als ik dat apparaat ook nog aan de praat krijg ook voor onze Goldlady dan moet ik volgens mij hard wegrennen (grin).
Tja en dan vandaag. Gewoon lekker twee uur golf gespeeld. Met name het korte werk en dat ging niet verkeerd. En doordat het de gehele ochtend droog was heb ik gelukkig in het veld gestaan. Weinig opwindend misschien, maar zoals ik al zei de accenten verschuiven zo af en toe. Bij thuiskomst ligt er een pakket voor me klaar op de kamer. In bruinpapier zijn daar mijn gewassen en gestreken polo’s weer retour. Zelfs met kartonnen opvulling. De prijs viel mee, maar geen goed idee om volgende week woensdag alle vuile spullen voor vrijdag te laten wassen. Zeker niet met de huidige koers van het aandeel Apple.
Morgen hoort u mijn belevenissen (weer zover ik deze met u kan en wil delen) van vanavond. Er is alweer live muziek vanaf 21:30, maar nu echte folkore en er kan ook nog bij gedanst worden is aangegeven. Ik weet nog niet hoe de avond er helemaal uit zal gaan zien.
Muziektip: Spandau Ballet - Gold
Geen opmerkingen:
Een reactie posten