zaterdag 18 augustus 2007

Dag 14 - De terugreis

Dag 14 - De terugreis
Zaterdag 18 augustus 2007

Ondanks alle goed bedoelde en begrijpelijke adviezen ga ik straks toch de terugreis aanvaarden. Later meer.

Lekker eigenwijs he?

Peter.

Muziektip: Kraftwerk - Autobahn

vrijdag 17 augustus 2007

Dag 13 – It’s a rainy day


Dag 13 – It’s a rainy day
Vrijdag 17 augustus 2007

De dag begint met regen en eindigt met regen, zoals het er nu uit ziet. Soms regent het wat minder en dan regent het weer wat meer. Maar het blijft gewoon regenen en dat is niet leuk. Valt dus niet veel te vertellen, als je het hotel helemaal niet uit geweest bent. Waarom zou ik me kleddernat laten regenen? Hier binnen is genoeg te doen.



Allereerst nog even de avond van donderdag. Er was weer live muziek in de bar. Althans een beetje half live. Een band van 1 saxofoniste, een zangeres en een zanger en een laptop met heel veel muziek erop. De zang en saxofoon waren dus erg live en de rest erg niet live, maar de kwaliteit was er niet minder om. Tot en met half een uitgehouden om daar naar te kijken en van te genieten.



De oppperbedienster, inmiddels ook wel Heidi genoemd, kwam weer onmiddelijk op mij af. Ik was zelfs nog in het stadium van: blijf ik hier naar kijken of ga ik op tijd naar bed. Maar ze had mij al drie dagen niet gezien en was blij, dat ik toch niet vertrokken was. Uiteraard kwam ze gelijk maar even de bestelling opnemen, die ze (ook weer uiteraard) door een van haar ondergeschikten liet brengen. Ik kreeg zelfs een hand en ze wilde nu toch wel precies weten, wanneer ik het pand echt definitief zou gaan verlaten. natuurlijk vertelde ik dat het zaterdag werd in plaats van zondag door dat formule 1 circus; dat maakte zichtbaar indruk! Nadat ik deze gebeurtenis samen met de wensen voor een goede vlucht naar Toronto (Hattie vliegt wat af) per SMS naar Palm Beach verstuurd had, kwam hier de waarschuwing van een “oude” rot: ”Be careful of her Peter, she’s probably more liasons with male guests at the Stanglwirt than anyone would want 2 know—she’s looking 4 a cute rich guy and u fit the descripton". Hattie waakt nog steeds een beetje over mij als een lieve moeder [grin].



Vandaag dus maar eens even lekker met de Apple bezig geweest en mij zeer verwonderd over de integratie van de programma’s die tot iLife07 behoren en dat met name het iPhoto programma en iDVD. Ik ben dus een hele leuke DVD aan het maken met menuutjes en mijn foto’s en flimpjes erop. De tijd vloog voorbij moet ik zeggen. De andere twee laptops komen er niet meer aan te pas moet ik eerlijk bekennen. Zeker voor het grafische werk is Apple zijn tijd ver vooruit, in tegenstelling tot de koers van het aandeel de laatste dagen, die is weer terug gegaan in de tijd. maar dat zal voor het einde van het jaar wel weer allemaal goed komen.



Toch nog en kleine overdenking. Volgens het laatste bericht van mijn lieve buren, die zo verschrikkelijk goed op mijn brievenbus en huis passen, kan ik zondag toch ook al weer om 17:45 in mijn appartement terecht. Ik ben dus wel gaan twijfelen over het exacte moment van de terugreis. Wat is nu belangrijker? Die extra nacht in de Stanglwirt (zaterdagavond komt de DJ weer langs) en bijbehorend fantastisch diner, of een dag eerder weer in het eigen huis en ook nog kunnen meegenieten van de rondscheurende formule 1 wagens? Ik ben er nog niet uit, u zult het via dit medium wel vernemen. Als er morgen aan het begin van de avond geen nieuwe Blog staat, dan ben ik waarschijnlijk onderweg. Een duivels dilemma? U kunt uw aad en advies kwijt op peter@pjvd.nl. We maken er een soort poll van.



Vandaag heb ik het foto apparaat niet ter hand gehad, maar ik wilde deze Blog toch wel een beetje opleuken met wat grafisch materiaal, dus heb ik nog even wat foto's van afgelopen week erbij gezet. Ter compensatie van de wat summiere beschrijving van vandaag.

Peter.

Muziektip Elvis Presley (uiteraard op zijn sterfdag) met Wooden Hart

Hier nog even de tekst (gemakkelijke vulling heet dat):

Can't you see
I love you
Please don't break my heart in two
That's not hard to do
'Cause I don't have a wooden heart
And if you say goodbye
Then I know that I would cry
Maybe I would die
'Cause I don't have a wooden heart
There's no strings upon this love of mine
It was always you from the start
Treat me nice
Treat me good
Treat me like you really should
'Cause I'm not made of wood
And I don't have a wooden heart
Muss i denn, muss i denn
Zum Staedtele hinaus
Staedtele hinaus
Und du, mein Schatz, bleibst hier?

There's no strings upon this love of mine
It was always you from the start
Sei mir gut
Sei mir gut
Sei mir wie du wirklich sollst
Wie du wirklich sollst
'Cause I don't have a wooden heart





donderdag 16 augustus 2007

Dag 12 – Der Horn hat ein Hut


Dag 12 – Der Horn hat ein Hut
Donderdag 16 augustus 2007

Vanochtend zou er weer een periode van wisselvalligheid beginnen, echter bij het krieken van de dag, blijken er maar een gering aantal wolken in de lucht te hangen. Althans voor zover ik kan waarnemen en alleen dat gebied heeft ook mijn interesse. Als tenue wordt dan ook gelijk het wandeltenue gekozen en dat betekent, dat ik met mijn grote stappers afdaal naar het ontbijtbuffet. Eerst maar even langs de mevrouw die alles met eieren kan en ik bestel een roerei, bestaand uit twee eieren met wat gesneden spekjes er door heen. Op een van de vier pannetjes wordt mijn bestelling gereed gemaakt (alles bij de prijs inbegrepen natuurlijk). Samen met een glaasje jus d’orange zoek ik mijn eigen tafeltje op. Hoewel er ’s ochtends geen vaste tafelindeling bestaat, zit ik toch altijd trouw aan mijn vaste avondtafeltje. Heeft iets vertrouwd. Psychologen zouden hier weer heel veel uit af kunnen leiden denk ik, en ik kan mij er ook wel iets bij voorstellen, maar ik laat dat verder maar aan ieders eigen fantasie over. Nadine (eindelijk heb ik net alleen haar naambordje goed kunnen lezen, maar ook kunnen onthouden) wenst me weer een hele goede morgenen vraagt; “Kaffe schwartz?” waarop ik bevestigend knik. Is het ooit anders geweest Nadine? Na de eieren komen de broodjes met van alles erop en eraan (er is hier zelfs pindakaas als het moet [met Nederlands etiket]). Als dat allemaal op is bestel ik mijn tweede kannetje en ga nogmaals langs het buffet. Nu is de grote plak cake en het kleine strudeltje aan de beurt. Genoeg voor een wandeling en Nadine, die past te laat opmerkt dat ik vertrek, kijkt nog even om de hoek en zwaait me vriendelijk na. “Bis heute Abend” hoor ik haar nog zeggen.


Op de kamer wordt de rugzak gepakt met het benodigde en ik vertrek naar de auto, waar ik in de parkeergarage weer het nodige leuks ontdek. Ik stap vandaag maar in de A4 Avant om weer in de richting van Kitzbuhel te gaan rijden. Vandaag de andere berg op. De baan gaat me nu naar de Kitzbuheler Horn brengen. Echter er naar toe rijdend zie ik dat de top met nevelen omhuld is. Dit is een goed en een slecht teken. Het slechte is, dat ik op de top dan waarschijnlijk niet al te veel uitzicht zal hebben, maar het goede is, dat de lokale spreuk hier luidt: “Hat der Horn ein Hut, dann wird das Wetter wieder gut”. Alleen het moet eerst nog slecht worden, wil het weer beter kunnen worden, dacht ik zo.


Bij de kassa van de kabelbaan (een combinatie van een klein 6 of 8 persoons bakkie en een grote gondel) presenteer ik mijn gastenkaart en roei daarmee een euro korting binnen (wie het kleine niet eert...). Daarna wacht ik even totdat ik een bakkie voor mijzelf heb en laat mij comfortabel omhoog vervoeren. Het uitzicht op de top van de berg is nog niet veel beter geworden en na de overstap in de gondel gaat het er steeds minder goed uitzien. Boven aangekomen moet de fleecetrui uit de rugzak komen, want het is er een stuk koeler dan beneden.




Ik wacht nog even, maar het trek alleen nog maar verder dicht. De gordijnen worden gesloten, de voorstelling is voorbij. Dan maar afdalen naar het wat lager gelegen Almhaus, waar ook weer een bakkie-baan aankomt en die ik eventueel naar beneden kan nemen. Maar het liefst loop ik door naar de Bichlalm. We zien wel.

Het is niet druk boven op de berg, maar de volgende gondel zitten heel wat mensen. Helaas kiezen die dezelfde weg naar beneden en komen er ook nog heel wat omhoog. Tja, Kitzbuhel blijft toeristisch. Dwars door de Alpenbloementuin daal ik af richting het Almhaus.



Niet al te grote inspanning, maar de knieen zijn nog niet helemaal hersteld van gisteren merk ik. Aangekomen daar lees ik op een bord, dat de Bichlalm 2 uur wandelen is. Ik had dit zo veel korter ingschat en de boel begint steeds meer te betrekken. Ik neem geen enkel risico en ga gezellig met het bakkie weer terug naar beneden.

Daar schijnt nog uit een stukje blauw de zon en is het in de auto maar liefst 25 graden. De inspanningen voor de dag zijn weer geleverd. Ik sta mijzelf toe, dat ik de rest van de dag mag luieren oftewel heerlijk lezen (in de nieuwste van Baldacci), weer eens een Sudoku oplossen en een beetje achter mij laptopje het weblogje maken en want rondstiefelen door het hotel om daar de nodige dranken en spijzen tot mij te nemen. Want het wordt steeds donkerder en het zal weldra gaan regenen. Maar de Horn hat ein Hut dus het komt allemaal wel goed (rijmt ook trouwens!)

Het blijft fantastisch hier, maar merk wel, dat ik zo af en toe ook nog aan thuis denk. Een telefoongesprek met de buurvrouw leert mij, dat zondag van 09:45 tot laat in de avond de Wijnhaven afgesloten zal zijn voor alle verkeer in verband met de formule 1 racerij door de stad. Dus dat wordt dan zaterdag vertrekken in plaats van zondag. Maar dan wel pas om 15:00 a 16:00 vertrek, anders sta ik in de file en daar heb ik geen zin in. En in ca 9 uur moet het wel te doen zijn en ben ik dus iets na middernacht thuis. Kan ik ook nog iets van de herrie meekrijgen.

Peter.

Muziektip: Joe Cocker - You can leave your hat on.

woensdag 15 augustus 2007

Dag 11 – Eine kleine Wanderung


Dag 11 – Eine kleine Wanderung
Woensdag 15 augustus 2007

Het is vandaag een feestdag in Oostenrijk. Trouwens overal waar het katholicisme de overhand heeft. In Italië is het de belangrijkste feestdag van het jaar en de volvretende Italianen van een tafel verderop in het restaurant (en geen enkele avond wijn drinkend) hebben zelfs aangegeven misschien vandaag wel wijn bij het eten te nemen. Het is vandaag MariaHimmelfahrt. En dus dacht Frau Hauser: Wij gaan ook voor een Himmelfahrt.

Gisteravond geen bijzondere belevenissen. Het eten was weer uitstekend maar veel te veel en de drank was ook weer van hoogstaand niveau. Ik denk dat ik de volgende week helemaal niet meer moet eten en drinken. Ik ben niet meer achteraf in de bar gaan hangen (vooraf met 3 prosecco’s was wel genoeg) en op tijd naar bed gegaan. Ik moest fit zijn voor de wandeling. De alcohol was er daarvoor om het bloed goed dun te houden, zodat snel de benodigde suikers bij de spieren kunnen komen die dat op dat moment het zeerste nodig hebben. U begrijpt het. Dus vanochtend om 07:00 reveil. Een haast onchristelijke tijd op deze katholieke feestdag. Rond die tijd was de hemel nog wolkeloos, maar toen ik om 08:00 bij de receptie stond was het al aardig aan het betrekken. Terwijl het toch 30 graden zou worden vandaag.

Ik was zeker niet de enige. Een groep van ca 20 verzamelde zich. Brood cake en appels werden onder de aanwezige rugzakken verdeeld. De een wat meer dan de ander en sommige helemaal niks (tja die van mij zat al vol en tijdens de verdeling moest ik even buiten het weer gaan inspecteren. Maar buiten de constatering van samentrekkende wolken ervoer ik ook de aanwezigheid van 3 taxibusjes. Nu dacht ik te begrijpen, waarom al die serveersters tegen mij zeiden, dat ik het gemakkelijk zou kunnen. Natuurlijk ging ik er van uit, dat zij voldoende kennis hadden, dat ze dwars door mijn elke avond zorgvuldig gekozen outfit, toch steeds dat goddelijke lichaam konden onderscheiden, maar ik wist niet, dat zij eventueel kennis hadden van het gebruik van taxi’s. Of werden we – om de moeilijkheidsgraad te verhogen – eerst naar een verder oort gebracht. Of was er eerst ergens een verkoopdemonstratie? Ik zou me dan wel weer afvragen van wat. Enfin, de mee te nemen proviand was verdeeld en we wachtten op de verdere instructies van onze akela van vandaag, the one and only Frau Hauser, de Stanglwirtin, die voorafgaand eerst nog even het schoeisel inspecteert van een ieder. OK ze is verantwoordelijk, dat begrijp ik, maar het belooft toch niet al te veel goeds als ik eerlijk ben.

Inderdaad de taxi’s in, maar die besparen ons eigenlijk alleen maar het lopen over het asfalt gedeelte. Al snel worden we uit de taxi’s gezet en moeten we verder te voet. Als ik het wel heb moeten we naar GrasPoint Hochalm en die is heel erg hoog. Als een lange sliert beweegt deze menigte van ca 20 zich achter de akela over de smalle paden. En met Oostenrijks tempo. De groep blijkt ook haast alleen maar uit Oostenrijkers te bestaan, enkele Luxemburgers en een gekke Nederlander, die denkt dat die ook kan lopen in de bergen. Er was nog zo gezegd: Nur fur geübte Wanderer! Maar je bent eigenwijs of je bent het niet. De hoogtemeter van mijn Tissot Touch denkt dat we in de kabelbaan omhoog naar de Hahnekamm zitten. Zo snel moeten de getallen worden vervangen. Gelukkig ben ik niet de enige die doordrenkt raakt van het zweet. Er zijn er meer, maar het merendeel loopt er frisch en frohlich bij. Dit zijn duidelijk geübte. Het wordt alsmaar steiler en buiten het feit, dat dit heel veel energie kost, weet ik ook, dat alles wat omhoog gaat ook een keer weer naar beneden moet. Na een heel steil stuk wordt een kleine pauze gehouden om de groep, die toch wel wat erg langgerekt was geworden, weer tot een geheel samen te brengen. We krijgen de verheugende mededeling, dat de alm nu echt niet ver meer weg is, maar dat er straks nog wel even een stukje aan komt, waar je maar beter naar de bergkant kan kijken, dan naar de dalkant. Jawel, het kan altijd gekker. Maar als die hindernis is overwonnen, dan komt de alm in zicht en lijkt het vanzelf te gaan.

Bij de alm (Familiebezitz der Familie Hauser) staat der Martin ons al op te wachten. Het is dan ca 09:30 en niemand heeft nog ontbeten. Dus wat heeft Martin op dit vroege tijdstip in petto, jawel een dienblad vol met schnaps. Sommige mensen vragen nog of ze dit mogen weigeren, maar eigenlijk is dat niet mogelijk. Na de schnaps moet de dorst ook nog gelest worden en als een echte profi loop ik gewoon (net als alle andere mannen en vrouwen) om half tien ’s ochtends met een fles bier in mijn hand. Ja je moet je op zo’n dag helemaal overgeven aan de gebruiken van het land. Geheelonthouders hebben een slechte dag vandaag.













De lange tafels staan al klaar en met z’n allen worden de meegenomen spullen hier en daar neergezet en de rest vanuit de almhut zelf. Eerst krijgen we nog een kleine rondleiding door de hut, die door twee mannen worden bemand, een voor de koeien en een voor de kaas. Alle melk wordt omgezet in kaas. Daarna gaan we aan de rijk gedekte tafels. Wat een heerlijkheid en wat een leven. Als een God in Frankrijk of als een Keizer in Oostenrijk. We nemen de tijd voor de worsten, de hammen, de rauwe hammen en vooral de kaas. Fantastisch wat een ontbijt. Dan nog cake als Nachtisch en natuurlijk weer de niet te weigeren Obstler. Dit geeft wel een hoop moed voor de terugweg. Zo vroeg is het bloed nog nooit zo dun geweest.

Maar we gaan eerst nog maar even naar de Schleier Wasserfall besluit onze akela. Het is mooi weer. Ik ken die handen en voeten weg. Ik heb die een keer van onder naar boven genomen en toen gezegd: Je zal deze maar in andere richting moeten doen! En dat gaat dus nu gebeuren. Alle handen en voeten zijn nodig om evenwicht te bewaren en gewicht te verplaatsen. OK het is allemaal gratis, dit gebeuren, of bij de prijs inbegrepen zoals wij Hollanders zeggen, maar is this fun?? Als je het volbracht hebt wel. Want op een gegeven moment komt de brede weg weer in zicht en wordt de groep weer gehergroepeerd. Een moment van rust is op zijn plaats en Frau Hauser deelt zuurtjes uit en staat met haar heupflesje schnaps al weer klaar voor een ieder (echt waar!). Het kan altijd gekker. Maar op de laatste etappe, die dan gedaan moet worden, voel ik mijn knieën helemaal niet meer en heb de gelegenheid mij eens rustig met Frau Hauser zu unterhalten. Ze legt me de nuttige werking van schnaps uit en verhaalt ook nog over de bedrijfsfilosofie van Stanglwirt. Dit bedrijf kent maar liefst 210 tot 240 medewerkers. Niet te geloven. Ze praat er met trots over. We naderen het einde van de onverharde weg en daar staan ze weer, de drie taxibusjes om het gehele gevolg over de warme zonovergoten asfaltweg naar Stanglwirt te transporteren. Als je dit van veraf zou gadeslaan (en op een van die busjes staat duidelijk Stanglwirt) dan zou je zo iets hebben: “ Moet je kijken die kakkers, die worden met een taxi opgehaald; zeker bang dat ze moe worden”. Maar mijn shirt is helemaal doorweekt, meer dan ooit maar houdt gelijke tred met de voldoening die ik ervaar. Bij het hotel aangekomen bedankt iedereen de Stanglwirtin en fladdert uit over het hotel. Voor mij betekent dat eerst maar even bijkomen, daarna wat in het zwembad gelegen en daarna – ook als haast ieder ander – in mijn witte luxe badjas buiten wat van de bekende lunch zitten snoepen. Zalm, rucola en andere lekkernijen omlijst met een Gruner Veltliner en afgesloten met heel veel fruit. Kan het leven nog mooier zijn. Ik denk het niet. Nu maar weer eens afwachten wat er vanavond op het menu staat. In ieder geval niet al te laat naar bed. De vakantie begint al een beetje op te schieten.

Peter.

Muziektip voor vandaag : Ain’t no mountain high enough. Artiest mag u er zelf bij bedenken, er zijn er zo veel op te noemen.

dinsdag 14 augustus 2007

Dag 9 en 10 - De kunst van het weglaten.




Dag 09 en 10 - De kunst van het weglaten.
Maandag 13 augustus en dinsdag 14 augustus


Een dag geen verschijning en ik heb al gelijk weer allerlei boze telefoontjes, SMSen en mails aan mijn broek. Ik begin nu toch steeds meer te leren over het uitgeven. Je kan het niet maken om een dagelijks ingevulde behoefte ineens te verstoren. Abonnementen die opgezegd worden, huishoudens die helemaal ontregeld worden. De vrouw, die aan haar man de uitgeprinte versie vraagt, en hem er vervolgens van beschuldigt weer met andere zaken op die PC bezig te zijn geweest dan met dagelijkse versie van de Weblog. Inderdaad het uitgeven is een vak apart. maar dan hebben we het nog steeds over zaken er omheen. Nu naar de inhoud van een en ander. U kent die koppen van tijdschriften wel. Je denkt aan de kop te weten wat er in het artikel te lezen valt en geïnteresseerd koop je het tijdschrift, om er daarna achter te komen, dat van de kop geen woord gelogen is, maar dat het artikel toch de hele andere kant opgaat.






[
Het bekende Dallmeyer in München]















Zo heb ik dat ook maar eens gedaan. Ik moet tenslotte alle facetten van het uitgeven aan den lijve ondergaan, uitproberen en ervaren. Niet zozeer met koppen van mijn dagelijkse weblogs, want de waren best wel redelijk in overeenstemming met de werkelijkheid, maar meer door de kunst van het weglaten. Geef drie puzzelstukjes van de puzzel van vijf en iedereen bedenkt er zelf wel twee bij. Door een uitgekiende keuze van de eerste drie, kan je een beetje sturen welke twee er worden bijgezocht. Leuk is het dan als er ineens twee andere stukjes opduikelen. Laat ik wat concreter worden. Ik heb de afgelopen dagen wel wat reacties gekregen op de Amerikaanse dames. Sommige van mijn lezers maakten hier echt de mooiste verhalen omheen en kregen zelfs idee, dat de auteur van dit dagelijks digitale vlugschrift zelfs weer verliefd zou zijn. Een niet nader te noemen (bekend van de kaas) collega gaf mij zelfs nog een tip dat voor het speeltje iPhone een mooi hoesje verkrijgbaar was, evenals voor ander speeltjes (de fantasie ging met hem echt op de loop). Van alle zaken die ik geschreven heb is geen woord van gelogen, maar er ontbrak wel een stukje. Een foto werd door een oplettende lezeres al gemist. OK dan nu maar de ontbrekende puzzelstukjes: Harriet (Hettie) is een more than fully loaded weduwe van 63 jaar, waar ik een hoop lol mee beleefd heb, maar zeker niet verliefd op ben. Maar wel iemand die zo veel mensen in Amerika kent en zo veel wist te vertellen over het leven in Amerika, dat ik daar in korte tijd heel veel rijker (in de bovenkamer) van geworden ben. Daarboven op had ze nog eens humor. Bijvoorbeeld bij Saturn in Munchen gewoon (express) je iPhone uit je tas halen en dan kijken wat er gebeurt. Als bijen op de beste honing.... en dan het apparaat in de lucht zwaaien en roepen " For the highest bidder!" (Ze verzuchtte dat ze liever het andersom had gezien en dat ze in Amerika de enige iPhine bezitter zou zijn). Niks was haar te dol. Met haar te dure Louis Vuitton tas met het grote LV golden plate (Oh Peter the shop you mentioned in Milan is probably the only one I did not see), het geklaag over haar Rolexen, die allemaal per maand minsten 10 minuten achter lopen, hoe goedkoop het 5 sterren Kempinski hotel op het vliegveld van Munchen wel niet was (ze was in New York gewend om 600 dollar per nacht te betalen), usw usw. Maar ook de uitnodiging om zo snel mogelijk naar Palm Beach te komen is helemaal niet gelogen, echter ze had er wel bij gezegd, dat ze het leuk zou vinden als ik een vriendin zou meenemen (Peter, I know there is some very lucky lady out there there 4 you), dus: " Wie biedt zich aan?". Gek van de Rolling Stones en haast elke dag naar de bioscoop direct tegenover haar (24 big screens) En dan nog de teleurstelling, dat die beroemde architect (die al sinds zijn 45ste gescheiden is), maar niet met haar wil trouwen en de mooie verhalen over vriendinnen die helemaal niets over hun leeftijd kwijt willen, maar daeglijks in Palm Beach wat proberen op te pikken. Enfin genoeg Amerika. Hieronder nog de gevraagde foto met links Harriet en rechts haar 76(!) jarige vriendin, die alles wist van de Amerikaanse financiele markten en dagelijks haar portfoliomanager op zijn huid zat en vorige wek vrijdag toch wel wat in paniek was.



De dag van vandaag begint met een haast blauwe lucht, dus moet er weer gewandeld worden. Echter niet al te veel, want ik heb mij vanmorgen officieel opgegeven voor de ontbijtwandeling van morgenochtend. Samen met een aantal andere durfals onder leiding van Stanglwirtin Frau Hauser selbst zal morgen in een moordend tempo een stuk van de Wilden Kaiser bedwongen moeten worden. Terwijl je al voor dit ontbijt betaald hebt ook! Dus vandaag maar eens niet omhoog met de benenwagen maar met de kabelbaan. In Kitzbuhel de Hahnekamm op. Van daar uit is het uitzicht op de Kaiser het mooist en goed te zien is dat de wolken zich al weer beginnen te vormen, te beginnen bij het Kaiser massief. Vol met Italianen en ook hier en daar een Hollander. Zo toeristisch als wat. Ik loop een aangegeven rondje en vraag mij nog af, of ik misschien wel moet afdalen van ca 1.800 meter naar ca 800. Maar het ene bord geeft aan, dat dat 1,5 uur duurt en het andere geeft aan 2,5 uur en dan wordt deze afdaling ook nog eens met 3 bergschoentjes gekwalificeerd en dat betekent in ieder geval, dat die niet met de kinderwagen gedaan kan worden. En dan ook nog met de wetenschap van de dag van morgen is het toch beter om met het bakkie af te dalen. Door föhn wordt het morgen ook nog eens ca 30 graden ook.






Muziek tip voor vandaag : Christina Aguilera - Genie in a bottle.

Zoals u kunt zien is de Audi A5 ook hier in het wild te zien, uiteraard in de parkeergarage van Stanglwirt.








zondag 12 augustus 2007

Maandag bericht wat uitgesteld


Lezers en lezeressen,

in verband met een vandaag (zondag) ingelast bezoek morgen aan de stad Munchen zal ik pas maandagavond zeer laat weer terug in Going verschijnen en daardoor zal de maandag editie ook pas later verschijnen of eventueel gecombineerd worden met de dinsdag editie.

Ik kan ten slotte zo'n Amerikaanse dame niet helemaal alleen door zo'n grote stad laten lopen, waar ze de taal ook niet spreekt.

Oh ja het is geen Miami waar ik eind van het jaar nog naar toe moet, maar Palm Beach. Er zijn slechtere oorden denkbaar.



Have a nice day,

Peter.

Toch nog een muziektipje: Harold Faltermeyer - Axel F. (bekend van Miami Vice)

Dag 08 – Sommige aantrekkingskrachten zijn niet te weerstaan



Dag 08 – Sommige aantrekkingskrachten zijn niet te weerstaan
Zondag 12 augustus 2007

Zoals inmiddels al gewoon geworden is begin ik de beschrijving van de dag met de beschrijving van de avond ervoor. Heeft te maken met de tijd van publicatie. Nooit geweten, dat het allemaal zo nauw luistert bij het uitgeven, maar inmiddels ervaar ik dit aan den lijve. Mede hulde aan de traffic manager.

Het diner van de zaterdagavond heeft een Italiaans karakter. Niet alleen worden allerlei Italiaanse gerechten op de kaart gepresenteerd en klinkt zacht Nek en Eros Ramazzotti uit de goed verborgen luidsprekers, maar zijn ook de aanbevolen wijnen van Italiaanse bodem. Zo chauvinistisch als deze Tiroler zijn, staan er natuurlijk een aantal op, komend uit het naburige Süd Tirol. Dat is weliswaar officieel Italië, maar hoort gewoon helemaal bij Tirol. Daar twijfelt geen lederhose aan. Ik besluit mee te gaan met het advies en stap af van mijn tot nu toe trouwe Grüner Veltliner en ruil deze in voor een Pinot Grigio. Ik heb er geen spijt van. Later als de witte plaats moet maken voor een rode kies ik voor een Chianti Classico Riserva en kan gelukkig dit ook per glas bestellen, omdat ik het gevoel heb dat de avond nog wel eens lang zou kunnen gaan duren. Schreef ik na gisteren, waarbij 01:30 werd genoteerd: “Het moet niet gekker worden” zou ik nu kunnen schrijven: “Het kan altijd gekker”. Blijft u aan het scherm.

Ik laat mij door mijn favoriete serveerster digitaal vereeuwigen en zet Omi en passant ook maar even op de foto. 74 jaar, maar de tegenwoordigheid van geest om daarna maar even haar email adres op de schrijven om het resultaat later te kunnen ontvangen. Ze schrijft dit op de achterkant van een kaartje van haar inmiddels 10 jaar geleden overleden echtgenoot. Een toch wel klein emotioneel moment. Maar het is dan ook zaterdagavond, zullen we maar zeggen en de avond is nog zeker niet gedaan. Omi fährt morgen wieder zurück in Ihren eigenen Heimat. Ze bedankt me voor de aandacht die ik aan haar gegeven heb en mocht ik eens in de buurt zijn dan moest ik zeker even aanwippen.

De opper bedienster van de bar, die met die modieuze bril(len) speelt vanavond een belangrijke rol. Voorafgaand aan het diner zet ik de bar ook nog even op de foto en laat drie keer het flitslicht de grote ruimte verlichten. Genoeg zo schat ik in. Zeker voor een totaalindruk en ga de brede trap af richting het restaurant. Echter halverwege de trap hoor ik een “Sehr schönen Abend” roepen. Ik kijk achterom en daar staat ze. Onze moeder Overste van de schenkers en brengers van de Tanne Bar. Ze kijkt me vragend aan en ondersteunt haar vragende blik met het optrekken van beide schouders en het in de lucht brengen van beide armen. Ik begrijp het signaal en ga de trap weer op, maar ze mag het zelf nog wel even ook gewoon zeggen, als ik haar vraag of zij ook graag op de foto wil. Natürlich lacht ze uit en ze gaat er echt helmaal voor staan. Terwijl ik aanleg merk ik ook nog even op hoe mooi ik ook deze bril vind (evenals die andere) en dat ze er weer heel goed uitziet. Ik laat haar nog even het resultaat op het kleine schermpje van de Canon 400D zien en ze nestelt zich tegen mij aan om het goed te kunnen zien (ok ik had de camera natuurlijk wat schever kunnen houden, maar je moet niet tegen de wil van een vrouw ingaan, echt niet). Ze is tevreden met het technische resultaat, maar zegt wel dat ze er niet mooier op wordt. Fijn zo’n vrouw met zelfkennis. Maar ik ga nu eerst eten.

Na het eten hoor ik de klanken en zie de kleurige flikkerlichten van de ingehuurde DJ voor deze avond. We hebben disco in de bar! Ik ga eerst nog even naar mijn kamer om de gemaakte foto’s op de Apple te zetten met als enige doel straks Moeder Overste nog even met een 15 inch versie van haar evenbeeld te verrassen. Komend naar de bar zoek ik mij een tactische plaats uit. Straks komt Harriet (ook wel Hettie voor intimi, u weet wel de iPhone dame) en ik heb zeker geen zin de dansvloer opgesleurd te worden. Ik vind een mooie statafel voorzien van krukken en een mooie plek voor mijn Apple MacBook Pro. Terwijl ik de zaal in kijk heb ik aan het andere uiterste van de zaal al weer oogcontact met Moeder Overste en een kleine wenk is genoeg om een rode streep door de bar waar te nemen. Die Heidie unterwegs nach den Peter. Ze is verrukt van het resultaat. Als ik achteloos ook nog even mijn privé kaartje geef met het bekende verhaal over de 29ste verdieping in Rotterdan en aangeef als ze hier een mail naar toe stuurt, dat ze dan een antwoord krijgt met de foto er aan vast, smelt ze weg en geef ze aan met een Prosecco van het huis terug te komen. Ik dacht nog even ‘Daar gaat de gesloten goederen geld beweging’ maar ze zit dan wel zo hoog in het management hier dat ze dat toch allemaal kan. Zo eenvoudig is het dus allemaal om een gratis drankje te bemachtigen. Als ik later met Hettie aan diezelfde statafel zit komt ze ook nog even polshoogte nemen. Ik complimenteer haar nog even met een klein detail van haar zorgvuldig uitgekozen tracht en Hettie, die er geen snars van begrijpt zegt mij na afloop: “I don’t know what you told her, but her head lit up like a fireball. Peter, she definitively got a crush on you!” Ach daar doen we het maar mee. Mijn Italiaanse achtergrond spelt me toch weer een beetje parten.

Met Hettie is het hoogst plesant. Ik kan niet anders zeggen. Zij aan de Chardonnay en ik aan de prosecco. Ik krijg alles te horen over Georg W. Bush (een bekende van de familie zo blijkt), over de komende kandidaten, over haar zoon van 18 en nog veel meer. De disco ten spijt. Ik hoef gelukkig niet mee de dansvloer op, hoewel ze zichtbaar geniet van de dansende mensen op de vloer. Ik word uitgenodigd in Miami. Geen probleem om bij haar thuis te logeren. Kamers genoeg. Maar wel in de periode oktober – april anders is het er te warm en vallen er te veel buien. ‘You would love America’ verkondigt ze. Het wordt later en later en op een gegeven moment zie ik dat de DJ zijn spullen aan het opruimen is. Tja het is ten slotte al na enen. Uiteindelijk tekenen we onze bonnetjes af om 02:20, oftewel tien voor half drie!!. Inderdaad het kan altijd gekker en het is ten slotte zaterdagavond ‘The last time I closed down a bar is far behind’ is haar constatering en samenvatting. En dat terwijl de volgende dag echt gewandeld moet gaan worden.

Ik kom pas om 08:45 uit mijn bed en voel mij toch wel enigszins gebroken. Een lange en warme douche doet wonderen kan ik wel zeggen en redelijk monter begeef ik mij naar het ontbijt. Ik ben al helemaal op oorlogssterkte. De nieuwe stappers aan, mijn zwarte Boss Bermuda met knalgele riem (vorige zomer in München gekocht en nu moest ik nog steeds de labels eraf knippen) en op de kamer de rugzak al gevuld. Alleen het fruitje (banaantje) uit het ontbijtbuffet moet er nog bij. Ik ben later dan normaal en het is ook veel drukker en er staat een rij voor de mevrouw die alles kan met eieren, Ik verzamel wat spullen en schuif toevallig nog even bij mijn Amerikaanse vriendinnen aan, zonder dat we daar echte afspraken over gemaakt hadden. Ze zijn helemaal klaar voor de terugreis naar de States. Na een nog tweedaags verblijf in München zal Delta Airlines hun weer naar de andere kant van de plas brengen. Het was een aangename en leerzame tijd om met deze dames op te trekken. Ondanks het afscheid van de avond daarvoor, wordt er nog wel weer een reden gevonden voor een kiss and a hug.

Ik stap stoer langs de receptie de droge buitenwereld in. De golflessen zijn voorbij en er moet bewogen worden. De wandelkaart is weer ingenieus zo gevouwen, dat de mogelijke bestemmingen direct onder het plastic zitten. Achteloos zit deze in de achterzak. Ik ga de Kaiserweg bij Schipflinger omhoog en bedenk onderweg wel wat ik kan of wil. De nachtrust heeft slecht enkele uren in beslag genomen. De zon schijnt waterig, maar genoeg om aan alle kanten de prosecco van de avond ervoor naar buiten te persen. De druppels vallen van de oogleden af. Ik besluit eerst maar eens tot het leuke kapelletje te gaan (Tannbichlkapelle). Het is ten slotte zondag. Drie paarden uit de stallen van Stanglwirt galopperen de berg op. Geen dames in het wit merk ik op, maar een stuk fleuriger en caps voor alle veiligheid. De kapel gaat snel op de zondag en met een virtuele zegen op zak vervolg ik mijn tocht omhoog. Maar wordt het links of wordt het rechts. Rechts gaan we niet al te hoog en kan ik via Graspoint Niederalm weer redelijk gemütlich beneden komen. Echter ik zie drie wat oudere mensen de afsnijweg naar de Märchenwiese nemen en ga hier maar achteraan. Dat wordt dus richting Gaudeamushütte op 1.265 meter, komend van 740.

Het kost kracht, veel kracht. Maar de bergen dagen zo verschrikkelijk uit. Je kunt je niet onttrekken aan hun trekkracht, hun altijd maar daar zijnde aantrekkingskracht. De hoogte die je steeds weer denkt te moeten overwinnen. En met het grootste gemak wordt elke aanval getrotseerd en geven zij geen enkele meter toe. Soms worden pacts gesloten met het weer om de moeilijkheidsgraden te verhogen, maar nooit wordt er iets cadeau gedaan. Ook vandaag niet. Alleen zit het weer vandaag mee. Geen al te warme zon en in ieder geval droog. Om 12:00 uur precies, ca 1 uur en 3 kwartier na de start bereik ik de hut. Ik schuif aan bij een man uit Keulen, die mij net voor het bereiken van dit punt inhaalde en we wisselen wat ervaringen uit. Blijkt, dat hij ook zijn pc op vakantie had meegenomen en verder hou ik als wetenswaardigheid aan het gesprek over dat Pur, een band die ik in december in de Kölnarena bezocht, een van oorsprong DDR band is geweest. Hoe je het wendt of keert, het komt met die Duitsers altijd weer op die Wende. Hij besluit verder te gaan naar de Gruttenhütte, voor Das Tor is het al veel te laat en zijn de steeds wisselende wolken te verraderlijk. Ik daal na mijn halve liter gespritzten Apfelsaft en bordje vermicellisoep met Frankfurter worst weer via Wochenbrunner Alm naar beneden af en kom om ca 14:15 weer terug in het hotel. De knieën knikken alle kanten op, maar ik heb het gehaald en nu wacht een heerlijk warm bad. Mijn echte eigen jacuzzi. Verder maar uitrusten vandaag en vanavond maar niet al te laat naar bed (goed voornemen, maar je weet het nooit), want morgen gaan de schoenen weer aan. Ik heb vanochtend nog even op de iPhone het weer voor de komende dagen gezien, dus dat wordt buffelen.

De vakantie is gelukkig nog lang niet voorbij. Wat een heerlijkheid.

Peter.


Muziektip: The Manhattns – Let’s just kiss and say goodbye